Bir zamanlar sevmiştim gözlerinin nemini,
Hüzünler kuruyunca halime gülmek varmış.
Seven ömür boyunca bir rüyaya dalarmış,
Uyanınca anladım yalanın gizemini.

Dolaştım Tekirdağ’da, Konya’da, Karaman’da,
Ankara’da, Antep’te izlerini aradım.
Gözlerimde hayalin hüznüne adım adım,
Yürürken konakladım İstanbul denen handa.

Bundan sonra gelsen de seni yok sayacağım,
Alıştım yalnızlığa, alıştım sensizliğe,
İzin vermem sevdada dinsize, dinsizliğe.

Varsın yıllar boyunca tütsün gönül ocağım,
Acılar yüreğimde yılan gibi kıvransın.
Sen ki, benim ömrümde kandığım son yalansın.

Mehmet Nacar

Yeni edebi akım Gülce’nin Sonem tarzında yazılmıştır