Kaldırım taşlarını mı ağlatsam
Yoksa bir vuslat olup koştursam mı bir yanlışı
3-5 doğrunun peşinden.
Kırmızılaştı artık yalnızlığım
Ve
Dudaklarım morardı artık.
Ah nerde eski sakallarım
Şimdi yerinde koyu bir heyecan barındırmakta.
Nerde elini tuttuğum ufacık kızlar,
Nerde ağlarken gözlerinin içi gülen endam aşığı fahişeler.
Nerde bir zamanlar,
‘acı yoktur yaşamasını bilirsen ey dost’ diyen dostlar.
Güldüm halime
Ne yapsam
Yoldan geçen adama mı dalsam
-tekme tokat-
Kimi çevirsem yolundan
-soran gözlerle bakarak-
Hangi dilenciyi
Hangi sadakamla ağlatsam,
Ve varımı yok etsem de;
Köpekler gibi dua etsin diye bana,
Nereye çıkarım
Nerede kalırım…
Söyle ki
Sadaka veren elim kan içindeyken
Hangi abdest kabul görür ki
Peygamber namazı arkasında.
Ve hangi ateş yakar ki
Yerinde hiç olan ruhu.
Dua eden dilim kopmuş
Gönüle dile dercesine,
Kime ne kadar yaklaştıysam
O kadar çekti beni
Gerekçesi yoktu
-ben istedim-
Ne kadar istediysem de
O kadar itti.
Sokak önünde uğuldayan
Bir köpek kadar ittim
Karşımda gülen her bakışa.
Yenilmez bir geleceğin ortasındayken
Nefesin, nefesimdi.
Ve sustuysan orada bir kenarda
Yanı başım yanıma
Git dedi.
Üstüme giydiğim son beden
Ruhuna aykırı davranırken
Bir koku gelir şuramdan
Gözleri sanık
Ruhu kalabalık
Bir sıcaklık koyarken
Şurama,
Uğraşma boşuna
Sen bakarken bir anne şefkatiyle yüzüme
Havalar altta bilmem ama
Yukarda çok bulanık.