Söz demeye gerek ola hevesin,
Edebidir eşgin her bir kelmesi,
Galasıdır üreyinin bir küçesi,
Göremmezsen bahmagıynan ay ana.

Üreg sözü, her vaht gelmez geleme,
Kah üzüler, kah seviler çoh kere,
Eğer eşgin ucadısa bir kere,
Mızrap gelem olar, yazar sazı ay ana

Soruşmuşam seni veren Tañrı'ya,
Abam harda indi ay huda,
Bibilerim yanağıma el vuranda
Gözüm yaşı silir indi ay ana.

Eşgi ahdaranda tapmışam seni,
Seher gece yuhularım bezesin,
Sen olubsan bu üreyin her kelmesi,
Yazmagıynan diyemirem ay ana.

Bala dedin, adın gurban olaram,
Seni mana veren günnen heyranam,
Keçmişde de ahırda da mana sensen yananım,
Tañrı'nın en gözel bendesi, sensenmiş ay ana.

Ana menim gam yükümü çekmişsen,
Menim, ömrüm gelip başaçıhıp bilmirsen,
Asta asta eriyirem görmürsen,
Tañrı gatın dönüşü yoh ay ana.

Uçmağ uçmağ deye bağırannar,
Tamuyu heç yadan salmır ne işse,
Ağ heletim geyinende görersen,
İçin için keçen günneri yadan salıp ağlama.

Sözüm pitdi, acun her gün dönsede.
Keçen günneri yadan salıp ağlama.
Sana gurban, men olaram ay ana
Bu şeri öpüp hergün gohlama,

Gözün yaşı üzün yandırmasın bah,
Dost tüşman sana kömeh eyleyer çoh,
Divardan endirmediğin şeklimnen çoh,
Bu şeri öpüp hergün gohlama.

Deyirsenmiş derdini men bilemmedim,
Hesteyimiş kömeyine gedemmedim.
Aba, diyirem sana bu son sözderim,
Uçmağdan da çatar sana güllerim.

Tañrı gatında hamı yahşı yerleri,
Ulgenbay'nan dolanıram ay ana.
Gözün yaşı besdi sil daha,
Vahtı geldi men gedirem ay ana. |

Yaver ARANCIOĞLU