Her şeyden öte ve önce sevdim ben seni...
Herkesten öte ve önce ben sevdim seni...
Ben;
Önce seni,
Sonra
Her şeyden ötesini sevdim!

yetinebildiğim en güzel gün kadar kısa cümlelerle konuşurken bile,sözcüklerinin arasına sızmış acı parçacıklarından tanıyabiliyorum artık yüzünü..
yüzün;acıya kiralanmış çok eski bir sevda..
sevdan;kendine kabuk bağlatmayan bir yara..
yakalayabiliyorum hüznündeki iç-çekiş(me)lerini..
dokunabiliyorum her bir yarana sığabilen sevdalarına..
boynuma asılı kalmış bir kelebeğin son heyecanı kadar masumsun düşlerimde..
tüm zamanlardan ayrı,yalnız sana ait olan bir çocukluk büyütüyorum gözlerimde
Gözlerim senin

-tarifsiz bir ömür beğenildi senin için-

çok eşsiz bir armağan gibi sunuldun doğaya..
bir tek sen biliyordun tüm sırları ve bu yüzden bir tek sen susuyordun..
isteyen herkese bir ömür sunuyordun..
ve herkesten çok istiyordun hüznüne uygun bir ömür bulmayı..
kaç ömür benziyordu sizin oralarda bu şehre yada
kaç kişilik bir şehre sığabilirdi bu ömür?!
İşte sen bir tek bunu bilemiyordun!!!

-kan aktı sevdiğin her bir çiçekten-

bir günün sonunda,arda kalmış her bir cümlende,
özlemler biriktiriyordun..
özlemle birikiyordun hayatımın eksik kalmış yarınlarına..
sana;
hiç tamamlanmayan ama eksiksiz,
eksiksiz ama hep yarım,
yarım ama hep sabırlı bir ömür akıtıyordum damarlarımdan
ama bela bulaşmıştı bize bir kere zamandan!

-ömrün uzuyor beni sevdikçe-

seni büyüklükler ağlatabiliyordu,
beni,küçüklükler..
sen,küçüklüğüne ağlıyordun,
ben,büyüklüğüme..
bıraktığım gibi,bırakıldığım kadar
mutsuzdun..
iki hece arasına sığan tüm cümlelerinde aynı sızı tekrarlıyordu..

-bir sen..
birde ben..
bulamadık hüznümüzdeki can tortusunu..
bir-sen bulabilirdin beni..
bir-ben kaybedebilirdim seni-

işte o anın büyüsünde kayboldu zamanın çığlığı..
şimdi bütün zamanlarda bir can sızısı
ıssız
izsiz
sızı..

xx...