DÝYORUM KÝ

Diyorum ki; Bazen sadece bir kýrlangýç tazeliðinde özgür olsam
Aksam uçsuz bucaksýz melodilerin içinde
Sonu nerde biteceðini bilmediðim tonlara geçsem
Senkoplarýn birinden diðerine atlasam.
Her geçiþimde minik bir tebessümün eþlik etse bana

Diyorum ki; Gözlerin ben olsa birazcýk ta
Yaðmurun topraktan kaldýrdýðý koku gibi koklasam derin derin.
Gözlerinde içimdeki seni biraz daha semaya yükseltse
Ve her çýkýþta ürperen tenime dokunsan apansýz bir hýþýmla

Diyorum ki; Bazen ben olsan biraz, hissetsen dünümü, bugünümü . . .
Mühürlesen adýný adýma daktilodan teksirde yerini alan cümleler gibi
Cümlelerdeki eylem olma özelliðini yitirmeyen fiilimsilerde vurgulansak
Her vurguda biraz daha özümseyip akýtsan beni en saklý köþelerine doðru

Diyorum ki; Seninle biz tamamlasak köþelerimizi eþkenar bir üçgende
Her bir kenarýmýz farklý ama eþit bir yöne uzansa hayat çizgimizde
Paraleller gibi hüzün ve hasret kaplasa benliðimizi
Ve iþte tam orada teðet iki nokta üzerinde birleþse benliðimiz

Diyorum ki; vivaldi’nin dört mevsimi gibi yaþayalým aþkýmýzý
Bazen hýrçýnlaþsýn, bazen yaðmur tanesi gibi üzerimize aksýn,
Bazen ise Venedik gondollarýnda umudun farazi olmayacaðý
Yerlere akýtsa bizi su gibi, masal yüzün gibi…