Ben yüce dağ başında terk edilmiş bir hane,
Sevdalı dergâhını bekleyen tek divane.

Darılmış duygularla terk-i diyar eyledim,
Olmayan bir âlemi kendime var eyledim.

Hüznümün yağmuruyla ıslanan bir ummanım,
Dalgalardan semaya buğulanır dumanım.

Karanlığın gözünden güneşe düşüyorum,
İbrahim’in ateşi içinde üşüyorum.

Elbet anlar sevdayı Leyla denen mihrimah,
Kölesine hizmete gelecek şuh padişah.

Bilinmez bir ülkenin fethine soyunmuşum,
Feleğin sahnesinde hazin bir oyunmuşum.

‘’Bende Mecnun’dan füzun âşıklık istidadı’’
Bin kat daha fazlaydı, bir Leyla anlamadı.

Dertlerimi sevmişim, kimse derman olmasın,
Söyleyin o Leyla’ya hayalime gelmesin.

Mehmet Nacar