Tango Metropolis : Tutkunun Adý Kýrmýzý, Hayatýn Rengi Tangodur…

Seval Deniz Karahaliloðlu

Sarhoþlar, polis sirenleri, sokak serserileri, eþcinseller, salaþ bir hayat, sokaðýn kokusu, fahiþeler, býçkýn delikanlýlar, satýcýlar, sakat dilenciler, toplumun atýklarý, acý tortusu, dibin dibi…

Ýçki matarasý havada uçuþur. Þaka bir çatýþmaya dönüþür. Ortam gerilir. Sokak serserileri birbirlerine girerler. Sonra birden bir müzik. Derinden gelen bir tango. Sokaðý yüreðinden vurur. Çatýþma unutulur. Kavga dans birbirine girer, birbiri içinde erir. Artýk dansýn, tangonun zamanýdýr. Sokak nabýz gibi atmaya baþlar. Nabýz adeta tango, tango, tango diye baðýrýr. Ritim yükselir. Kalp atýþlarý hýzlanýr ve Tango Metropolis kendi þarkýsýný söyler. Tutkunun aþkýn, hayatý dibine kadar yaþayan sokaktaki adamýn þarkýsýný.

Ýzmir Ahmet Adnan Saygun Kültür Merkezinde nefeslerin tutulduðu an. “Tango Metropolis”, muhteþem orkestrasý ve dans grubuyla tango klasikleri arasýna girmiþ en güzel eserler ile Ýzmir seyircisinin karþýsýnda. Bilinen tango topluluklarýndan farklý olarak, sokaðýn sesini ve ruhunu baþarýyla yansýtan sanatçýlar, izleyenleri farklý bir dünyaya taþýdýlar. Orada, gündelik hayatýn tortusu, eþcinselleri, toplumun görmek istemedikleri var. Daniel Bineli, Pillar Alvarez ve Claudio Hoffmann tarafýndan sahneye konan sahne gösterisi, danstan öte teatral bir anlatýma dönüþüyor.

Siren sesleri ile geceden sokaða akanlar ortadan kaybolur, sokak aþýklara kalýr. Gecenin koynunda aþka teslim olan bedenler tangoyu bir nefes gibi içlerine çekerler. Tango artýk bir esinti, bir akarsu, havada bir serinliktir. Akýcý bir ahenk içinde ruhlara sýzar. Tango artýk bir ýþýktýr, hayatýn rengi, içimize dolan yaþamdýr. Hýzlý, seri, akýþkan yapýsýnda tereddütte yer yoktur. Neden diye sorulmaz, o sadece vardýr. Neden güneþ doðar, neden ay gökyüzünde parlar, neden nefes alýp veririz, neden kalbimiz çarparsa tango da onun için vardýr. Öylesine hayatýn, doðanýn ritmine uygun, hayata dair. Orada bütün insani deðerler tutkuya bulanmýþ olarak var olur, kendini bulur. Tango herkesi eþitler. Ýhtiras, aþk, sevgi, tutku, kýskançlýk ve arzunun sýnýrlarý yoktur. Orada hep “enler” vardýr. Bütün duygularýn en þiddetlisi, en yoðunu yaþanýr tangoda.

Adýmlar akar gider, hayat gibi, zaman gibi ama tangoda hayatý “yaþadým” dersiniz. Tango hayatýn en “yaþanýlasý” halidir. Adýmlar uyumlu, tek bir vücut gibi akar gider. Ýþte hayat bu dersiniz. Hayat bu! Ýçinde keder, hüzün, mutluluk, mutsuzluk, anlýk sevinçler, bir dakikaya sýðan aþklar yaþanýr. Kaybedenler, kaybediliþler vardýr ve tangoda bunlarýn hep “enleri” yaþanýr. Tangoda hüzün asla aðlak deðildir. Kendi içinde “enleri” bulur. Hayatý dibine kadar yaþamanýn sanatýdýr tango. Sokaðýn dilini verir.

Öte yandan tango farklý boyutta yaþayanlarý da yumuþatýr, kendi içinde eritir. Þýk bir karþýlaþma, þýk bir adým, sosyetik iki genç kadýn, iki havalý bakýþ. Buaenos Aires’te þýk bir cafe. Sözde sarýlýþlar, sözde öpüþler, sözde gülüþler, cilalý kýyafetler. Seçkin insanlarla dolu çevre. Genç kadýnlar, genç erkekler. Bir ýþýk, bir pýrýltý, bir canlýlýk, bir yýldýz tozu. Rengarenk. Aþka dair, heyecana dair “elit” bir koku. Kýskançlýklar, ayak oyunlarý, kiþisel çýkarlar, sosyetik þýmarýklýklar, zengin kadýn kaprisleri, rekabet, hýrs olunca öfke ve çatýþma kaçýnýlmaz olur. Sonra her þey hayatýn akýþý içinde kaybolur gider. Her þey normal seyrine kavuþur. Geride sadece yine sokaðýn kokusu kalýr. Tutku ayný tutku, adýmlar yine ayný adýmlar. Aþk yine ayný aþk. Çünkü aþk evrenseldir. Tutku, yaþama sevinci, o pýrýltý, o istek evrenseldir. Ýnsani temel özellikler bütün dillerde aynýdýr. Tango, aþký ve insaný eþitler.

Sokaðýn müziði içimize tango olarak akar. Artýk tutkunun adý kýrmýzý, kokusu tangodur. Her þey bir müziðin bir mýrýltýnýn içinde hafifler. Piyano, viyola, bandoneon, gitar ve keman artýk tek bir yürektir. Havayý saðaltýr. Yayýlan bütün kötülükleri emer, yok eder, ruhlarý temizler, geriye sadece tüm saflýðýyla tangoyu býrakýr.

Eþcinseller. Madalyonun diðer yüzü. Ayaklar, adýmlar birbirini takip eder. Sokaðýn dili sert, haþin. Söylenecek sözler açýk, net. Sokaktaki sýradan adam bir yerden bir yere koþturur. Gündelik hayatýn ritmi içinde an gelir sevgiler kaybolur. An gelir, þehir adamý yutar. Sukut zamaný. Artýk havaya sadece bandoneon hakim. Bandoneonun bir ruhu vardýr. Bir sesi, bir rengi, kokusu, acýsý, sevinci vardýr. Yeri gelir sýzýsýný içimizde duyarýz. Caný yansa bizim canýmýzý acýtýr. Tutkuyu, aþký, þefkati, acýyý, hüznü en iyi bandoneonun týnýsýnda tanýrýz. Bir de keman yayýnýn tellerde geziniþinde.

Bandoneonun bir mýrýltýsý, gitarda bir nota, dansta bir adým, dudaklarýn kývrýmýnda bir gülüþ, sarýlýþta bir ateþ eritsin seni. Sen artýk tango ol. Heyecanlý, hýzlý, ritmik, canlý. Ýçindeki enerji, yaþama sevinci, her daim taze tutar seni, her daim genç, her daim canlý. Tango iþte böyle bir þey.

Vücutlar birbirine temas eder, uzaklaþýr, yakýnlaþýr, sarýlýr ve tutkuyla yeniden buluþurken ve adýmlar ilerlerken ve dururken hep ayný tutku vardýr. Ayný uyum. Müzik eþyanýn tabiatýyla uyumlu akar. Notalar havadaki bir nefes, takýlý kalan bir bakýþ gibi. Artýk yaþamý deðerli kýlan ortak hazlarýn anýdýr. Günden avucumuzda kalan baþka ne var ki? Yaþanan hazlardan, mutluluktan ve zevklerden baþka. Yaþamýn ritmini içinde hisset, kendini özgür býrak ki içine aksýn, seni sarmalasýn, seni içine alsýn. Sen artýk Tango ol. Tangonun “kendisi” ol.