Denizi çok severim. Ve bilirim ki öfkelenirse deniz, susarým.

Ýçimden geçenleri yazmakta zorluk çekiyorum. Kaç kilo çekiyor olmamýn ise esprisi kalmýyor. Seninle yaþýyor olduðum bütün güzellikleri, ifade etmek çok zormuþ. Bunu öðrendim. Nereden baþlayacaðýmý bilemiyorum. Belki de baþlayamam.

Çýkmaz sokaklarýmýn köþe baþlarýný tutmuþ olan yalnýzlýðým ile tanýþtýn. Ve þimdilik yalnýzlýðým ile küsüþtük. Kaybolmaya yüz tutmuþ olan özgüvenim ise sana çok kýzgýn ve beni de bir daha görmek istemiyor.

Unutmadan içimde var olan çocukla da anlaþýyor olmana ise çok sevindiðimi yazmadan geçmek istemem. Etrafýmda o kadar büyükler var ki onlarý gördükçe içimdeki çocuðun ellerini býrakmak istemiyorum.

Seninle yan yana yürüdüðüm için çok mutluyum.

Geriye dönüp baktýðýmýzda ise arkamýzdan su döken
gülücüklerimizin olduðunu görüyorum.

Bu kadarýnýn da bize yeteceðine inanýyorum.

Hayatýn çekmeye çalýþtýðý ama düzgün çekemediði fotoðraf karelerine benzeyen hayatýma girdin. Çýkmaný da istemediðimi çok iyi biliyorsun. Anýmsarsan doðum gününde pastanýn üzerine küçük bir not yazmýþtým.

“Bir tadýmlýk olmasýn.”

Bundan sonra yýllar gelip geçecekse, onlara seninle birlikte el sallamak isterim.

Anlamýmsýn.

Canýmsýn.

Her þeyden önemlisi de

Ýspanyol’umsun…

Çýkýþým. Ama yeþil zemin üzerinde kaçan beyaz adam deðilim…

19.01.2012

02.13

Ýstanbul