Kahredici karanlýk artýk güneþin yeryüzüne ýþýk silsilelerini yalatmasý ile kayboluyordu.
Caddenin cýlýz lambalarý kendini yavaþ yavaþ kapatýyordu.Sesizlik yerini deniz ile seviþen martýlararýn iniltisine,denizin tutku dalgasýna,arabalarýn sesine,insanlarýn þakýrdayan yürüyüþ temposuna ve fabrikalarýn siren sesini andýran mesai sesine býrakýyordu.

Dünya yine ayaktaydý,gürültü yapýyordu ve yeryüzünde yaþayan insanlarý hariç doðayý,hayvanlarý rahatsýz ediyordu.Kulaklarý patlartýrcasýna karýþýk anlaþýlmayan muazam sesler biririne eþlik edercesine gürültü koparýyordu.

Saat sabahýn belki altýsý belkide yedisi parklarda doþalan eþortman giyinimli insanlar yürüþüz yapýyorlardý.Banklarda oturan sabahýn ilk gazetelerini almýþ gündemi ve dünyayý takip eden yaþam ile ihtiyarlaþmýþ insanlar.

Güneþ Denizin sýrtýnda merhaba diyordu.Bazýlarý bu eþsiz buluþmayý ölümsüzleþtirmek için kareliyor,bazýlarý ise sadece seyretmekle yetiniyordu.
Deniz kýyýsýnýn üst köþesinde bankta oturmuþ eliseleri yýrtýk,çýplak ayaklý saç baþý daðýlmýþ saçlarý yüzü bile birleþmiþ orta boylu normal kilolu bir kadýn sessizce aðlýyordu.

Etraftakiler sanki onu görmüyor yada umursamýyorlardý.O ise bedeninden ve yüreðinden yaralý bir þekilde oturmuþ aðlýyor ve elindeki kanlý mendil ile yüzünü temizliyordu.

Yüreði korku ile kaplýydý sadece titriyor ve aðlýyordu,kulaklarý hiçbirþey duymuyordu.Beyaz ve mavi renkli eteði toz,kir ve kana bulanmýþtý.Oturduðu bankýn altýna bir kaç kan damalasý sýzmýþtý,kendini ele verircesine.
Kafasýnda birbir soru ve labirentteymiþ gibi kendini arýyordu,kendini aradýðý yeri ne biliyor nede kendini tanýyordu,tanýdýðý tek siulet çocukluðundan kalma bir resim oluyor yüzünde canlanýyordu.

Bu karmaþa denizinde boðulurken küçük bir yürek kadýna bakýyor ve çaðýrýyordu.
-Abla,abla nasýlsýn?
Ses yakýndan geliyordu ama bi okdarda uzak yankýlanýyordu.Kadýn baþta sese anlam veremedi yada dikkate almadý ama bu ses tekrarlanýnca yüzündeki karmaþýk,daðýlmþ kirlenmiþ saçý yavaþ bir þekilde araladý.Karþýsýnda gözleri deniz rengini almýþ yüreði taze gülüþü mavi bir erkek çocuðu gülümseme ve tedirginlikle ona bakýyordu.
Çocuðun yüzü kadýnýn yüzü ile ayný gibiydi,yani kirli.Çocuðun omzunda boya sandýðý,sandýðýn üzerinde bir çift terlik diðer elinde kadýna uzanan hafif boyalý bir bez parçasý.

Çocuk kadýnýn gözerine baktý kadýnýn gözleri elaydý kirpiklerin arasýdaki göz korku,öfke ve çaresizliðin simgesini yaratýyordu.Kadýn kör bir kuyuya atýlmýþ Yusuf gibi çýrpýnýyordu.Ýçindeki çýðlýklar vicdanlarý saðýr edercesineydi koskocaman bir dünnyada milyarlarca insanlarýnda arasýnca vicdan arýyordu ama bulduðu sadece fahiþe düþüncelerdi.

Bir anda gözleri daldý ve karanlýðýn korku gölgelerinde yapayalnýzlðý oynadýðý bu dünyada evine giderken bir kaç canavarýn saldýrýsýna uðramýþtý.Kalabalýklar ve insan silsilerinin arasýnda kulaklarý patlatýrcasýna çýðlýklar ve yardým istemesine raðmen karanlýða karýþan düþünceler gölgeleþiyordu.Bir kaç korkuluk kalabalýk insan topluluðunun arasýnda bedenide tecavüz etmiþlerdi.

Yüreðinde isyanlar koparan bu kadýn bedenini orda býrakmýþ ruhunu deniz kenarýnda bulunan banka atmýþtý.Üþüyor yüreðindeki sayýsýz elleri ile yabancý pis kokularýn arasýnda kendini arýyordu.
Ama sadece kendini deðil kaybolan isanlýðýda aramaktaydý.
Çocuk tekrar uzattýðý mendili uzatýr gibi elini geri ve ileriye çoðru çekti ve mavi gülüþü ile tekrar seslendi

-Abla buyur gözyaþlarýný silersin.

Serdar ÖZDEMÝR
25.02.2012