ï¿½zEdebiyat - Arzu Kulaï¿½ Sevimli - Bir Anlï¿½k Her ï¿½eyin Olur

Kocaman yuvarlak bir sehpamýz vardý fi tarihte. Hangi akla hizmet koskoca camý koymuþsak odanýn ortasýna! Bir gün durup dururken, evet bize kalýrsa kesinlikle durup dururken patladý. Fakat nasýl patlamak, çýðlýk çýðlýða binlerce parçaya ayrýldý. Ancak daðýlýp, parçalanmadý. Ýþte o cam sehpa kelimelerin bittiði yerdeydi. Mutlaka bir günlüðün, bilemedin anlýðýn olmalý Kayra. Ve birkaç þiirin. Umutsuzluktan boðulduðunda seni kýyýya çýkaracak, bir kaç güzel sözün. Okumak ve yazmak yaþamýn en kalýcý eylemidir, en enine boyuna. Bir þiir, bir cümle ya da kaydedilmiþ bir hatýra berbat bir günü deðiþtirebiliyor gerçekten ve bir mutluluðu dünden alýp bu güne taþýyabiliyor yeniden. Hatta yýllar içinde kendini tekrarlayan felaket günlerinde kurtarýcý el kitabý, her defasýnda ayný yerden açýlan yaralarýn pansumaný, birkaç yýlda bir nükseden hastalýklarýn ilacý, zehirlendiðinde panzehir ve kim bilir daha neler neler. An gelir insanýn kelimeleri biter.

Günlerce belki aylarca týkanýrsýn.
Güzel þeyler yazmak istersin oysa, iyi hissetmek, güldüremesen bile gülümsetmek. Ancak kelimelerin bittiði yerdesindir. Anlamlara kelime bulamazsýn. Ýþte böyle anlarda anlýðýný eline alýrsýn. Biraz karýþtýrýrsýn yirmi altý yýl önce kaydedilmiþ bir þiirin hikayesini anlatýrsýn.

Ýlk Bilgisayarlarýn komut dili ile birkaç ekran deðiþtirmek, bir uçaðý yoðun bombardýmanda düþürmeden dað aþýrmak, çeyreði yenmiþ bir elmayla nokta yemekten baþka bir marifeti yoktu. Haliyle çok halsiz hatýrsýzdýk. Çünkü o zamanlar sosyal iletiþim aðlarý falan da yoktu ki bize her açtýðýmýzda “durumun nedir, nasýlsýn, ne hissediyorsun” diye sorsun. Kendi sosyal iliþkilerimizi kendimiz baðlýyoruz. Bu gibi sorularý da yakýn arkadaþlarýmýz, meraklý büyüklerimiz soruyor. O da böyle zarafetle deðil. Kötürümün körle iliþkisi gibi iliþkilerimiz, “_Nasýl gidiyor, _gördüðün gibi iþte” cinsinden. Japonya da kulaða takýlan bir alet gurupta sizden hoþlanan biri varsa sinyal veriyormuþ. Henüz ülkemize gelmedi. Þimdilik millet nette ebe, bebe layklýyor, biz o zamanlar ne kadar laykýmýz varsa kursaðýmýzda saklýyoruz. Mahalleli denen bir alet var, ettiðimiz her haltý aile büyüklerimize anýnda sinyal olarak iletiyor. Tabi korkak tipleriz. Þimdikiler gibi kahraman deðiliz her birimiz. Kahramanlýk ta bu kadar ucuz deðil zaten. Her kafayý taktýðýmýza sanalda ve gýyabýnda küfür hakaret cinsinden kahpelikler yapmýyoruz. Ýçimizi dýþýmýzý öyle her platformda açýp saçmýyoruz. Bizde hissettiðimizi, okuduðumuzu, içimizi, dýþýmýzý velhasýl her gizli saklýmýzý defterimize yazýyoruz.

Küçük bir þehrin resmi törenlerinde sunuculuk yapmýþtým bir kaç yýl. Sunuculuk dediðime bakma, belirli gün ve haftalar, devlet büyüklerini karþýlamalar, uðurlamalar, okul, kurum açýlýþlarý, anmalar, tören takdimciliði anlayacaðýn. Bu tür törenlerde sana resmi program veriliyor. Sen programý günün anlam ve önemine uygun veciz sözlerle, þiirlerle süslüyorsun. O zaman google da yok tabi. Bin bir çeþit þiiri, anlamlý sözü þak diye bulasýn, lap diye kendine mal edesin, ham hum þarolop tüketesin. Bilgi emek istiyor. Emek verdiðin þeye de çöp muamelesi yapmýyorsun. Belki sýrf o yüzden benim kuþaðýn üçte birinin böyle bir anlýðý var. Yalnýz duygularýmýzý deðil, duygularýmýza dokunanlarý da defterimize ve tabi yüreðimize yazýyoruz. Sahiplerini de haþa ezmiyoruz, üzmüyoruz. Bir güzel cümle için koca kitabý okuyan tuhaf tipleriz. Bilginin yalnýz gideri deðil gerçek bir deðeri var. Telgrafýn tellerini yalnýz kuþlarýn kullandýðý zamanlar...

Ýþte o günlerde resmi tören görevlisi sýfatýyla bu iþ bana her verildiðinde, ben defterimi açýyorum güne uygun süslemeyi defterimden yapýyorum. Defterde yok yok. Küçük þehirde en çok okul açýlýr, eðitim faaliyetleri, sergiler, yarýþmalar filan yapýlýr. Benim defterimde de bir þiir var. Adsýz bir þairin eðitici bir þiiri. Ne zaman ve ne maksatla deftere yazdýðýmý hiç hatýrlamadýðým bu þiir tüm tören programlarýna parça ya da bütünler halinde oturuyor. Ben artýk her töreni ya bu þiirle açýyor, ya bu þiirle kapatýyorum. Öyle ki tanýmadýðým þairin bilinmeyen þiiri meþhur oluyor. Þöyle ki; hemen her törenden sonra birkaç kiþi mutlaka bekler, þiirin kime ait olduðunu sorar. Þairi bilinmediðinden þiirin ilk ve sakýncasýz bölümünü elle yazmak suretiyle çoðaltýr, isteyenlere verilir. Bu þiir vesileyle sosyal çevrem geniþledi desem yeridir.

Gel zaman git zaman bu þiirin yazýldýðý defter doldu ve ben de onu tüm kýymetlilerime yaptýðým gibi gözden uzak kuytu bir köþeye kaldýrdým. Þehirden taþýndýk. Tören takdimciliði iþi bitti. Daha çok okur ancak daha az yaþar ve hisseder, anlýklara daha az ihtiyaç duyar oldum. Derken yaklaþýk on yýl sonra yeni bir eve taþýnýrken kendimden bile sakladýðým en eski ve samimi arkadaþýmý buldum. Çünkü insan en çok kendiyle samimiyet kurar. Çünkü hayat belirli aralýklarla kendini tekrarlar. Ýnsanlar da. Bu meçhul þairin þiirinin sayfasýna geldiðimde dehþetle þiirin beni ve herkesi etkileyen ilk bölümüne ait sayfalarýn yýrtýldýðýný gördüm. Tabi ki ben ! Kim bilir kýramadýðým kime yýrtýp vermiþ ve tekrar yazma gereði duymamýþtým.

Hafýza nasýl nankördür oysa. Benim hafýzama gelince yalnýz balýklarla yarýþtýrýrým onu ben. Bölük pörçük hatýrladýðým kýsýmlarý hemen yazdým. Neyse ki google icat olmuþ mertlik bozulmuþtu. Ýkinci bölümün tamamýný ve hatýrladýðým her satýrý tek tek google da arattým. Nafile. Yalnýz benzer satýrlardan meçhul þairin Hasan Ýzzettin Dinamo olabileceði çýkarýmýný yaptým. Dinamo' nun bulduðum eserlerini aldým. Taradým. Ancak bulamadým. “Ben ömrümde iki þey öðrendim birine aþk dedim, ötekine kavga” diye baþlar þiir. Ve aþktan bahseder ilk bölümü. Ýnsanlarý ayrýmsýz sevmekten, insanlarý aþk derecesinde sevmekten gün boyu yorgun düþmekten. Aþkla bütünleþmekten. Yemek yer su içer, kýrmýzý ýþýkta bekleyip, yeþil ýþýkta geçer gibi aþkla baþlayýp her iþe aþkla bitirmekten.

Bu yýl ki dersimiz bu þiir Kayra “Bir okuldur yaþam ve yaþamý boyunca sonsuz öðrenir insan" Ýnsanlar ayný ölçüde iyi, ayný ölçüde kötü, güzel ya da çirkin deðildir . Sevdin mi, tüm insanlarý ayrýmsýz seveceksin. Öyle ki insanlarý aþk derecesinde sevmekten gün boyu yorgun düþeceksin. Yani öyle bütünleþeceksin ki aþk dediðimiz þeyle, senden söz edilince aþk gelecek akla ve aþktan söz edilince akla sen geleceksin...

Velhasýl þairini bulamadým. Þiiri tamamlayamadým. Ancak bu kadarý bile beni hala mutlu ediyor. Ve bu þiirin yazýldýðý defter bir kaç gün sonra yirmi yedi yaþýna giriyor. Kelebeðe intihar ettirecek yüzyýldayýz.[1] belki ama biz kelebek deðiliz unutma Kayra. Bir umut taþýmak lazým yarýnlara, görünmeyen kanatlarýmýzda. Bu aralar ne zaman o her zerresi çatlayan, çýðlýk çýðlýða çatlayýp, parçalanamayan sehpa kývamýna gelsem _ ki çok sýk oluyor_ iyimser bir gül olduðumu varsayýyorum. Küçük Prensin Gülü gibi.

Bu yýl bir þey fark ettim kaç birlik devirirsek devirelim, ne yaþamýþ olursak olalým, insanýn içi akýl almaz büyüklükte. Herkesi her þeyi, ne kadar kendimize dahil etmiþ olursak olalým, her zaman mahrem bir yerimiz var içerimizde. Sanýrým orasý ilk vatanýmýz. El, göz, söz deðmemiþ. Yaþamaya dair ne varsa umutlarýmýzý ektiðimiz o yer tertemiz ve uçsuz bucaksýz. Bir atasözü der ki insanýn mahremi yüreði imiþ.Ýnsanlarý aþk derecesinde sev ama asla oraya herkesi almak gibi bir hata yapma. Seçici ol Kayra.Seni hayal kýrýklýðýna uðratanlarý baðýþla ancak yüreðinde taþýma,vatanýnda yaþatma. Bu insanýn temel kavgasýdýr.Bir daha ki yazýda belki bu þiirin " Kavga" sýný anlatýrým sana.
Belki kelimelerin bittiði yerden taþýnýrým. Belki yeni bir deftere baþlarým. Þiirli, sarkýlý, büyülü bir yýl dilerim. Gözlerim, gözbebeðim benim.
[1] (Jose Saramago)
Arzu KULAÇ SEVÝMLÝ
24.12.2016-Ýzmir