Ýnsan yaþamý boyunca anlamamýþtýr belki, küçük bir dokunuþun deðerini.
Ne yazýya dökülen sözcükler, ne aðýzdan çýkan bir iki kelime, hiçbiri kafi gelmez küçük bir sarýlýþý tarif etmeye…

Bir yemek tarifi gibi ölçülerini veremezsiniz bardakla, kaþýkla…yada bir terziye verdiðiniz gibi santim, santim, metre, metre hesap veremezsiniz.

Hayat daha birþey hissetmemiþken, ilk onunla baþlar. Tanýmadýðýnýz birinin elleri arasýnda buluverirsiniz kendinizi bu sizin için ilk temastýr.
Belki de daha önce; tekmelerinizi duymak için, ilk dokunuþu yaþatmýþtýr baþka biri kimbilir.
Doðum sancýlarýnýn yorgunluðuyla, yataða yýðýlýp kalmýþ olan anneniz size ilk dokunuþuyla unutmuþtur tüm acýlarýný….

Çocukken, sanki kulaklarýmýz, duymaz, gözlerimiz görmek istemez.
Dokunmadan bilemez küçük aklýmýz sobanýn acý veren sýcaklýðýný.
Yarar, yaramaz ortalýkta koþuþturup, büyük bir gürültüyle odanýn camýný indirdiðimizde, küçük bir cam parçasýnýn delice dokunuþu hatýrlatýr bize, camýn ne kadar keskin olduðunu.
Derinin içine iyice iþlemeden anlamayýz anneannemizin cam kenarýna koyduðu kaktüsün bize ettiðini.
Büyüklerimizden gördüðümüz gibi iki parmaðýmýzý birbirine sürterek parmaðýmýzý þýklatma iþinde de zorlanmýþtýr bazýlarýmýz.

Mavi beyaz gökyüzü, yemyeþil çayýrlar, masmavi deniz kendilerine öylece bakýlmasýný sevmez, belki de onlarda hep dokunulmak isterler.
Yosun kokularýný doyasýya içine çekmeniz, býkýp usanmadan dalga seslerini dinlemeniz kafi gelmez.

Bir dokunuþ olmadan sanatta olmaz belki de bir kalemle, temas eder parmakla, beyaz sayfaya deðmeden hareket edemez ellerimiz, resimde boyayla seviþir eller, dansta tenler birbirine kavuþur, bir pianonun tuþlarýna dokunmadan hayat bulamaz notalar öylece durduðu yerde.

Ne yediðin balýðýn tadý vardýr; þöyle kollarýný sývamadan, ne içtiðin demli çayýn; ince belli bardaðýn beline sarýlmadan…

Tek baþýna saatlerce aðlaman bile yavan kalýr, bir dostun sýcak kollarý arasýnda aðlayan bir diðerinin yanýnda.

Sevgi ancak dokunarak anlamýný bulur hayatýnda; küçük kardeþine sýký sýký sarýlmadan anlayamazsýn onu ne kadar sevdiðini… öyle sýký sarýlýrsýn ki sanki içine alacak, gibi.



Bir öpüþme, sýmsýký sarýlma, aþkýna yardým eder, ellerin kenetlenmesi bir daha açýlmamacasýna. Öpüþürken kokusunu duyarsýn, hala orda olup olmadýðýný bilmek istermiþcesine, arada bir bakmak istersin …gözlerini açma! Dakikalarca bakmasan da yüzüne; sevgilin darýlmaz korkma.

En yaþanasý duygudur, birbiri için yanýp tutuþan iki bedenin kavuþmasý, ne bir sözle ne de bir resimle anlatýlabilir. Tüm bunlarý yalnýzca dokunarak yaþamak gerekir.

Sanal dünya dokunuþun katilidir, sinsi acýmasýz, tatlý tatlý süzülür, ekranýn arkasýndan odalarýmýza…dokunulmazlýk duvarlarý öreriz kolayca dört bir yanýmýza, eksilen her temas, bir tuðla daha ekler bizim o masum duvarlarýmýza…

Teknoloji desen yanýbaþýnda duran, güleryüzlü bir canavar. Ne telefondaki ses ne mesaj kutularýný doldurup doldurup taþýran sevgi sözcükleri, yerini alamaz içten bir sarýlýþýn. Bir yere kadar seni mutlu eden mesajlar, yýllardýr cüzdanýnda bakmaya doyamadýðýn fotoðraf , nasýl alabilir yanýbaþýnda duran sevginin yerini.

Gün gelecek belkide, tüm bedenin aralarýnda anlaþýp; küçük bir oyun oynamaya kalkacaklar sana.Gözlerin eskisi gibi göremeyecek, sevdiðini, hatta kulaklarýn duymakta nazlanacak, sevgi sözcüklerini. Ama bu anlaþmaya bir tek karþý çýkan ellerin; son nefesine kadar yanýnda kalacak, artýk bumburuþuk olsalar da…



Ömür Ýsfendiyaroðlu
02.05.2001