Hiçkimseye bir mektup yazýyorum yalnýzlýðý anlatmaya. Çünkü bilirim ki yalnýzlýðý tanýmaz kimse, benden baþka.
Ben hayatýn çok çeþitli yönlerini gördüm. Acýlar kimliði belirsiz birer kurbandan öteydi. Sevgi yanýp kül olmuþ, tanýnmaz haldeyken hatýralar birer kukladan ibaretti.
Bu yüzden zamaný tiksindirici derecede hafife aldým. Güldüm, güldürdüm. Oysa hiç bir zaman içimdeki ben’i gülümsetemedim. Yalnýzlýða þarkýlar yazarken insanlarý hep kötü yönleriyle ele aldým.
Bu arada biçim veremediðim, anlamsýz bulduðum soytarýlýklara göz yumdum. Çünkü içimdeki ben somurtuyordu. Oysa ben gerçekten gülmek istiyordum. Gülmek ve özgür olmak. Özgür olmak, hem de bütünüyle...
Tabii o zaman bilmiyordum özgürlüðün de bir bedelinin olduðunu. Ýttim, aldattým, vurdum, kýrdým. En sonunda her zaman hakketmiþ olduðuma inandýðým o özgürlüðün anahtarýný elime geçirdim. Kilidi açtým ve içeri girdim.
Karanlýk ilk izlenimim oldu. Soðuk, titretici denli acýmasýzdý. Yine de ilerlemeye devam ettim. Oysa o zaman geri dönseydim belki de henüz çok geç deðildi. Dönebilirdim.
O karanlýkta ne kadar kaldýðýmý bilemiyorum. Ama tüm o süre içinde bir tür mutasyona uðradým. Böbürlenirken özgürlüðümle, yalnýzlýðý hiç fark etmedim. ‘Özgürüm’ diyordum. ‘Karanlýktayým. Ama özgürüm.’
Komik... Kendimi o kadar kaptýrmýþým ki özgürlük sevdasýna, ardýnda yatanlarý göremeyecek kadar körleþmiþim. Ne zaman fark ettim bilmiyorum. Belki sessizlikti bu düþünceyi bana ilk aktaran. Belki uyuþukluk ve belki de hem içimle hem de dýþýmla sarmalanmýþ olduðum somurtganlýk.
Çevreme bakýndým. Dört duvar arasýndaydým sanki. Çünkü yalnýzdým. Ve artýk özgürlük düþüncesi bile yalnýzlýðýmý azaltamayacak denli hafifti.
Ýþte, hiçkimseye mektup yazma nedenim aslýnda buydu. Çünkü hiçkimse baþlýðý altýnda aslýnda mektup kendimeydi. Çünkü özgürlüðün hatrýna yalnýzlýða sýkýþýrken hiçkimse oluvermiþtim. Düþüncelerimle ve hareketlerimle tamamen yalnýzdým. Artýk geri dönme umudum bile kalmamýþken neden hep birilerine ihtiyaç duyduðumuzu anladým. Korkumuzun nedeni buydu demek ki, özgürlük sadece sözde mutluluktu.
Ve elime kalemi kaðýdý alýrken kelimeleri de özgürlükle tanýþtýrmaya karar verdim. Cümleler yalnýzlýkla bütünleþtikçe kaðýtlar çoðaldý. Harfler yan yanaydý, fakat mutsuz. Çünkü onlar benim birer eserimdi. Ben, hiç kimseydim ve bu mektubu kendime yazýyordum.