Bugün ne varsa; milyarlarca insanýn herbiri neler yaþýyorsa teker teker, neler varsa akýllarýný karýþtýran, ne görüyorlarsa, ne duyuyorlarsa ve her neye inanýyorlar ve avuç açýyorlarsa hepsi o elmanýn koptuðu gün baþladý..O gün baþladý bu yazýlabilecek en iyi roman yazýlmaya..Sonu belli olduðu halde okunan en heyacanlý roman..Ancak bütünün parçalarý anlamlý kýldýðýna ve bu yüzden hiçbirþeyin bitmeden anlamýný bulamayacaðýna inanan eleþtirmenler haklý çýktýlar..Sonunda ölüm olduðunu farkedince özümsedi bütüm anlamý okuyanlar..Hayatýn ölürken bir film þeridi gibi gözlerinin önünden akýp gideceði efsanesi bunu ancak ölürken görebilecekleri için hep bir efsane olarak kaldý ..Ve mümkün olan herþeyin, o elmayý elinde hýrs ve korkuyla tutan insanoðlunun kötülüðü sayesinde mümkün olduðunu unuttular.Ýnsanoðlu unutmakla baþladý...
En az bulunan þeyin en deðerli þey olduðuna inandýk hep..Ve bu da zaten hep daha çok istememizden; kalplerimize en güzel sözleri fýsýldayan hýrsýn çekiciliði yüzünden oldu..Sevgiyi en yüksek kademesine koyduk bu yüzden deðerli þeyler listemizin.Ve iþte bu yüzden sevgimiz bile çamura, en deðerli þeyler listemizin son sýrasýndaki iðrenç balçýða battý boðazýna kadar..
Belki de Tanrý olmak istediðimiz için inandýk Tanrýya.Çünkü o biz deðildi ama en azýndan biz onu tanýyorduk.Onun suretiydik biz..Baþka nasýl kurtulabilirdik sonsuzluðun aðýrlýðý altýnda ezilmekten; hiçbirþey ifade etmemekten..Kitaplarýmýzýn son cümlesinde Tanrý olduðunu varsaydýk, ayný ilk cümlesinde olduðu gibi.Ama aslýnda ikisinde de yalnýzca ölüm var.Ölüyken dirildim...ve diriyken öleceðim.yapayalnýzým kafamýn içerisinde; özümde, düþüncelerimde tek bir kiþi bile yok ve olamaz benden baþka.Oraya soktuðum herþey ben olurlar, ayný tanrýnýn da ben olduðu gibi.Sesler, görüntüler, yaþanmýþlar, herþey...Yalnýz olmadýðýný söyleyen kim varsa yalan söyler bu dünyada..
Yalnýz geçmiþ ve gelecek vardýr.Birileriyle birþeyler paylaþtýðýmýz tek zaman ise sadece ve sadece "þimdi"dir..Yani hiç olmayan bir zaman aralýðý.Zaman çizgisinde geçmiþ ve geleceðin tam ortasýnda tek bir noktadan ibaret olduðu varsayýlan, arada kalmýþlýðý yüzünden sonsuza dek küçülerek yok olmuþ bir nokta..Dilimizin bizi aldattýðý bir kip, bir görünüþ...Zamaný anlayamayan beyinlerimizin onu günlük hayatýmýza sokabilmek için uydurduklarý bir kalýp...Ve dilimizdeki pek çok aldatýcý kalýp gibi deðiþmez bir gerçek olarak düþüncelerimizde yerini tutmuþtur þimdiki zaman..Dillerinde bu tür bir ayrýma yer olmadýðý için evreni farklý gören topluluklar vardýr.Zaman görelidir ve biz sadece bu sebepten dolayý yalnýz olmadýðýmýz hissine kapýlabiliriz.Biz sadece bu sebepten dolayý evrenin yanlýþ bir görüntüsüyle yüz yüze kalýr ve dolayýsýyla kendimiz de olduðumuzu zannettiðimiz kiþi olmayýz.Çünkü biz olduðumuzu varsaydýðýmýz yerde deðilizdir; yani þimdiki zamanda.Sadece soyut anlamlar barýndýran ve sadece biz düþünebildiðimiz sürece deðer kazanan baþka bir yerlerdeyizdir aslýnda..Kafamýzýn içindeyizdir; geçmiþ ve geleceðin gerçek olduklarý tek yerde.Varsayýlan þimdiki zamanýn düþüncelerimizdeki yansýmalarýnda...Ve iþte bu farkediþ anýnda yapayalnýz kalýrýz..Çünkü birlikte olduðumuz herkesin de kendi içerisinde olduðunu, yani aslýnda birlikte falan olmadýðýmýzý, yapayalnýz olduðumuzu farkederiz.Görürüz ki geçmiþ bize aittir ve biz de geleceðe, þimdi ise kimseye..