Çocukluðumda salýncaða binmek, vazgeçemeyeceðimiz bir alýþkanlýk gibiydi. Köydeki evimizin arkasýndaki tepede bir salýncak çamýmýz vardý. Uçurumun hemen baþladýðý yerde, ormanýn en ucunda. Sýk sýk o çama salýncak kurardýk. O nedenle de “ salýncak çamý” derdik bu çama. Bir baþka salýncak çamý daha vardý ama, o köyümüzün biraz dýþýndaydý.

Salýncakta sallanýrken bütün köy, sanki ayaðýmýzýn altýnda olurdu. Her þeye hâkimmiþiz sanýrdýk. En yüksekte olan ve herþeyden, herkesten en büyük olan bizdik. Köyün bütün evlerini, insanlarýný kuþ bakýþý görürdük. Kendimizi bir kuþ kadar özgür, bir tüy kadar hafif hissederdik. Bulutlara, güneþe çok yaklaþtýðýmýzý düþünürdük. Sallanýrken ayaklarýmýz, karþýdaki daða deðecek gibi olurdu. Tam ayaklarýmýz daða deðecekken, salýncak bizi yeniden geriye götürürdü.

Salýncaðýmýzý kurduðumuz çam, uçurumun hemen baþýnda olduðu için, salýncaðýmýz çok güzel sallanýrdý. Adeta bizi uçururdu. Uçurumun baþýndan köyün taaa öbür ucuna salýncakla uzanýrken, içimizden bir þeylerin akýp gittiðini ya da içimizdeki bir þeylerin eridiðini hissederdik. Ýçimiz boþalýyor gibiydi. Bu, çok deðiþik bir duyguydu. Bu duygu, bizi hem ürkütür, hem de ayný þeyi yaþamamýz için bizi gizli gizli dürterdi. Korku , sevinç ve heyecanýn karýþýmý gibiydi bu duygu. Kendimizi uçaktaymýþýz gibi hissederdik. Gerçi hiç birimiz uçaða binmemiþtik ama, uçaða binmenin, iþte böyle salýncaða binmek gibi olduðunu düþünürdüm.

Arkadaþlarla sýra ile binerdik salýncaða. Arkadaþlarýmýzýn kaç kez sallandýðýný sayardýk. Bu konuda çok demokrattýk. Ne kimseden fazla sallanýr, ne de bir baþkasýnýn, diðer arkadaþlarýmýzdan fazla sallanmasýna izin vermezdik. Ancak, salýncaðý kuran kiþinin bir ayrýcalýðý vardý. Herkesin harcý deðildi, o yüksek çama salýncaðý kurabilmek. O nedenle salýncaðý kuran arkadaþýmýz hem birinci sýrada sallanýrdý, hem de bizden daha uzun süre. Salýncaðý kuran kiþi eðer herkesten önce salýncaða binmezse, kafasý kel olurdu(!). Bize söylenen buydu. Biz de inanýrdýk. Nasýl inanmayalým? Ýçimizde hiç kel kafalý çocuk yoktu. Demek ki, salýncaðý kuranlar mutlaka herkesten önce salýncaða biniyordu. Eðer salýncaðý kuran çocuklar ilk önce salýncaða binmemiþ olsalardý,, birçok çocuðun kafasý kel olurdu þimdiye kadar(!). Arkadaþýmýzýn kafasýnýn kel olmasýný istemediðimiz için, ilk sýrayý salýncaðý kurana verirdik. Biz kolay çocuklardýk. Bizi yönlendirmek, kandýrmak hiç zor deðildi. Ve o nedenle mutlu olmamýz, mutlu edilmemiz de çok kolaydý.......Þimdi ne zaman salýncaða binen bir çocuk görsem, çocukluðumu ve o salýncak çamýný hatýrlarým. Uçar giderim köyümüzün o yamacýna, salýncak çamýný dibine.
Saçlarým rüzgârda oynaþa oynaþa sallanýrým bir süre.Göklere hakim olurum, güneþe yaklaþýrým sanki. Ýçimden bir þeyler akýp gider."Haydiiii! Ýn artýk, sýra bende." seslerini duyarým.




resím
N.Can