Ben de Yazar Olmak Ýstiyorum

Altý yaþýnda bir çocukken trenlere deliydim. Her tarafýndan dumanlar püsküren o kocaman ejderhalar istasyona çýðlýk çýðlýða girerdi. Yerler sarsýlýr, toprak titrerdi ve ben korkardým. Yine de o kocaman devi istediði zaman durduran, hareket ettiren ve lokomotifin penceresinden çocuklara el sallayan lacivert þapkalý adama hayrandým. Ben de büyüyünce onun gibi tren þoförü olacaktým. Bütün vagonlarý birbiri ardýna ekleyip çok uzun bir tren yapacaktým. Katarýn en sonundaki bekçi vagonu Saruhanlý’dan çýkmadan lokomotif ta Ýshakçelebi’ye varacaktý. Demir yolu kýyýsýnda oynayan çocuklar vagonlarý saymaya çalýþacaklar ama öðrenebildikleri bütün sayýlar yetmeyecekti. Görenlerin aðzýný iki karýþ açýk býrakan o uzun trenle caným nereye isterse oraya gidecektim.

Ýki yýl sonra yaz tatilinde Ýzmir’e gittim. Bütün karnem pekiyi olduðu için aðabeyim beni dayýma götürdü. Ýzmir de çocuk olmak hiç eðlenceli deðildi. “Sakýn kapýnýn önünden ayrýlma. Kaybolursun… Burada çocuk hýrsýzlarý var. Tanýmadýðýn kiþilerle konuþma. Sakýn kimseden bir þey alýp yeme emi. Seni kaçýrýp zorla dilendirirler.”diyerek beni sürekli korkutuyorlardý. Yine de bir sabah bütün nasihatleri çöpe atýp kahvaltýnýn ardýndan deniz kýyýsýna gitmek için yola düþtüm. Gültepe’den çýkýp ta Konak’a kadar gittim. O gün orada yüzlerce gemi vardý. Kimileri aðaçtandý ve þiþman karýnlarýyla suyun özerinde tembel tembel yatýyorlardý.

Peki ama bu kocaman þeyler niye batmýyordu? Hadi aðaç olanlarý anladým ama ya demirden olanlar nasýl suyun üzerinde duruyordu? Ýþte gemileri gördüðüm o gün tren þoförü olmaktan vazgeçtim. Üzerinde gavurca yazýlar olan demirden gemilere binip uzak ülkelere gitmek tren þoförü olmaktan daha güzeldi. Çünkü trenler denizleri geçemezdi. O gün artýk büyüyünce gemi þoförü olmaya karar verdim.

Birkaç yýl sonra babamla Manisa’ya gittik. Göçmenlere ev yapabilsinler diye azcýk azcýk para ödeyerek arsa vereceklermiþ. Vilayetin önündeki yedi sekiz arzuhalci vardý. Babam Meftun Dayý’ya dilekçe yazdýrdý. Arzuhalciler gelenleri dinleyip biraz düþündükten sonra siyah daktilolarýna kaðýt takýp dilekçe yazmaya baþlýyorlardý. Özellikle harflerin kaðýdýn üzerinde belirmesi, daktilonun týkýrtýsý beni büyülemiþti. Köylüler boyalý parmaklarýný kaðýdýn altýna basýnca götürüp devletin adamlarýna veriyorlardý. Kaðýdý okuyan yetkili hemen isteklerini kabul ediyordu. Devletin kocaman müdürleri bile arzuhalcinin yazdýðý kaðýdý görünce süt dökmüþ kedi gibi oluyordu.

Hatta arzuhalcilerden bazýlarý yazdýklarý dilekçe ile ipten adam bile alýrmýþ. Ýçlerinde çok gün görmüþ, bilgili ve yazýsý kudretli olanlarý varmýþ. Ben kaleminden kan damlayanlarýný görmedim. Zaten benim gördüklerimin hepsi daktilo kullanýyordu. Ýnsanlarýn kaderine böylesine hükmeden arzuhalcileri görünce düþlerimi yeniden deðiþtirdim. Hem dilekçeler, hem kitaplar yazabilen bir arzuhalci olmak istiyordum. Yazdýklarým iþe yarasýn ve herkes kitaplarýmý okuyup beni parmakla göstersin istiyordum. Hem de yazdýklarým okuyanýn ciðerini daðlansýn, ayaklarýný yerden kessin ve anlattýðým öyküler kulaktan kulaða söylensin.

Önce pazarlarda yirmi beþ kuruþa satýlan destanlara özenip aile dramlarý yazdým. Fakat bu iþin böyle yapýlamayacaðýný, eðitimin þart olduðunu çok geçmeden anladým. Babama “ Beni Arzuhalci Meftun’a çýrak ver.”dedim. Beni ciddiye bile almadý. Hatta dinlemek þöyle dursun inadýna yapar gibi gitti Terzi Aydýn’ýn yanýna çýrak verdi. Akþama kadar dükkana çay, gazoz taþýyýp kömürlü ütüyü tutuþturmak, her sabah dükkaný silip süpürmek zor geldiði için iþten kaçtým. Ancak diþimi sýkarak ve düþlerimi bir süreliðine erteleyerek iki hafta dayanabildim. Terzi çýraðýndan yazar olduðu nerde görülmüþ?

Kýsa süren terzi çýraklýðýndan sonra yeni iþim oldukça eðlenceliydi. Yazlýk sinemada iki sezon makinist çýraklýðý yaptým. Türk filmleri yazmaya olan tutkumu ateþlemekle birlikte ve alt yapýmý da zenginleþtirdi. Bu nedenle seyircilerin “ Ya ses, ya kes.”diye baðýrdýklarý Zeki Usta’ya çok þey borçluyum. Onun sayesinde Türk filmleri konusunda tam bir uzman oldum. Filmin afiþine bakarak bütün senaryoyu anlatabilecek düzeye ulaþtým. Film öyküleri birikimim üst düzeye ulaþýnca daha fazla zaman kaybetmemek için makinist baþ yardýmcýlýðý görevini de býraktým.

Çünkü bir öykücünün maceralara atýlmasý, insan selinin için karýþýp farklý yaþamlarla tanýþmasý gerekliydi. Kararým yerinde olmasýna raðmen yaþadýðým kasaba bir türlü yakamý býrakmýyordu. Bu kasabada karýþabileceðim insan seli en fazla Cumalarý kurulan pazar kalabalýðý ile sýnýrlýydý. Beni yakamdan tutup kendine çekecek macera falan da yoktu. Artezyen borusundan aþaðý akan suyun girdabýnda akþama kadar dönüp duran saman çöpü olmaktan bir türlü kurtulamýyordum.

Bu durgunluk sadece benim yazarlýðýmýn geliþmesini engellemiyordu. Bu kasabada habere konu olacak cinsten hiç olay olmuyordu ve renkli insanlar yoktu. Askerliðini bitirip dönen bir delikanlýnýn baþýndan geçenler önemli bir þey sayýlýyordu ve en az yirmi gün ilgiyle dinleyici buluyordu. Yani bütün kasaba halký can sýkýntýsýndan patlýyordu. Sanki bütün kasaba bir kýz kaçsa, bir kavga olsa, tren kasabanýn sýðýr sürüsüne girse de konuþacak konu çýksa diye bekliyordu.

Mahalledeki kadýnlar bile dedikodu malzemesi bulmakta zorluk çekerlerdi. Hatta eski yýllara ait dedikodularý tekrar tekrar seslendirip " nerde o eski günler, bizim gençliðimizde bu kasabada üç günde bir kýz kaçardý. Gaytan býyýklý kocalar içip içip eve gelirler, üþenmeden gecenin köründe karýlarýný döverlerdi. Sabaha karþý sokaða jandarmalar gelirdi. Uykusuz kalýrdýk ama seyrine de doyum olmazdý. Beti bereketi kalmadý kasabanýn valla" derlerdi.

Böyle sakin ve sesiz bir kasabada insan düþ gücünü sürekli canlý tutamaz. Yazarlýða ne kadar hevesli olursa olsun körelir. Can sýkýntýsýnýn elinde bütün pýrýltýsýný, düþ gücünü kaybeder. Bir yazara gerekli olan gözlem yeteneðini ve duyarlýlýðýný yitirir. Neden bu kadar sýkýcý olduðumu, neden yazýlarýmý okurken esnemekten geberdiðinizi belki þimdi daha iyi anlarsýnýz. Çünkü ben bu kasaba da istemeden bile olsa çok fazla kaldým.

Orta okulu bitirdiðim yaz gerçek bir macera adamý olmaya karar verdim. Artýk düþünsel hazýrlýklarýmý pratiðe döküp yaþamýn içinde akmaya adým atacaktým. Ýnsan seline karýþýp yeni maceralara yelken açmanýn zamaný gelmiþti. Herkesin toz toprak içinde pamuk çapasýndan döndüðü bir akþam evdekilere ”Ben gidiyorum.” dedim. “Sakýn hiç kimse bir þey sormasýn. Önce trene atlayýp Ýzmir’e gideceðim. Sonrasý Allah kerim. Rüzgar nereye atarsa, ayaklarým beni nereye götürürse oraya … Pamuk tarlalarýnda sürünmek istemiyorum. Her gün ensemde yumurta piþiren bu güneþten kaçmak istiyorum.”

Evdekiler hemen “Ýyi, git bakalým. Görürsün ebenin sakýzdan çýkan fotoðrafýný.”demediler. “ Sen zaten yarým akýllý biriydin. Var olan aklýný da kaybetmiþsin. Kasabanýn suyu mu çýkmýþ.. Otur oturduðun yerde.”gibi cümlelerle kasabamýzýn tarihi ve turistik güzellikleri üzerine ve aile huzurumuz konulu uzun bir nutuk çektiler. Hatta babam üç küçük keçi yavrusu ile yazýn çalýþmaktan kaytaran aðustos böceðinin masalýný bile anlattý. Kararlý olduðumu, kararýmdan caymayacaðýmý anlayýnca beni tehdit etmeye baþladýlar. “Þu kapýdan dýþarý adýmýný atarsan bir daha bu eve geri dönmezsin.” bile dediler. Bir battaniye ve birkaç parça giysimi alýp evden çýktým.

Ýlk geceyi Ýzmir Fuarý’nda bir bankýn üzerinde geçirdim. Ertesi sabah bir baþýma maceralara yelken açmak yerine amcamýn evine gittim. Oysa aklýmda Çeþme, Foça yada Dikili’ye gitmek düþüncesi vardý. Bir iþ bulup karnýmý doyurmak ve kafama göre takýlmak istiyordum. Karýþaným, görüþenim olmadan kendi baþýmýn çaresine bakabilmeyi ve büyümeyi de…

Ýnsan seline karýþmak ve otobiyografimi renklendirmek, yaþamýþlýðýmý çoðaltmak yerine o yaz elektrikçi çýraðý oldum. Çünkü amcamýn Gültepe’de elektrik tesisatý çekme iþi yanýnda fýrýn ve ütü tamiri de yapýlan bir dükkaný vardý. Amca oðluyla birlikte bazen inþaatlarda çalýþýyor yada evlere arýzalara gidiyorduk. Bu semtin insanlarýnýn kasabamdakilerden hiç farký yoktu. Hepsi iþinde gücünde, yoksul ve sýkýcý insanlardý. Ýyi bir yazar olarak kendimi yetiþtirmek için bir türlü uygun ortamý bulamýyordum. Bütün yazý boþuna geçirmemek için birkaç þiir yazma giriþiminde bulundum. Ne de olsa þiirler kýsaydý ve çabuk bitiyordu. Ancak yaþadýðým sokaklar þiirlerime Orhan Gencebay kederi ve Ferdi Tayfur etkisi yapýyordu. Bunalýmda ergen bir delikanlý olmak yazarlýk geleceðimi olumsuz etkiliyordu.

O gün bu gündür hala yazar olmaya çalýþýyorum. Buradan yayýncýlara, editörlere, grafik tasarýmcýlara ve devlet yetkililerine sesleniyorum. Ben yazar olmak istiyorum. Bütün birikimimi bu coðrafyada yaþayan insanlarla paylaþmak ve beni yetiþtiren topluma gönül borcumu ödemek istiyorum. Yazýlarýmý kocaman kocaman harflerle dergilerde, kitaplarda yayýnlayýn. Baþlýðýn üzerine de yakýþýklý bir fotoðrafýmý koyun. Görenler hayran kalsýn. Kýskananlar çatlasýn…