Ayrýlýðýn ilk adýmýydý ve sekizi beþ geçiyordu saat. Ankara’nýn iflah olmaz yaz akþamýnda yaðmur vardý. Sevgimse adýnýn baþ harfiydi son kez sarýldýðýmýz o sokaðýn adýný gösteren lacivert tabelada. Korkuya karýþtýrdýðým göz yaþlarýmý içtim yudum yudum. Sana verdiðim sözümü tuttum. Gözlerim eþlik etmedi kalbimin göz yaþlarýna. Tuzla yanan bedenimde dalga dalga hissettiðim ilk gidiþin, bir sonrakinin acýmasýz bir yönetmence yaptýrýlan son provasýydý. Ben sana sevdiðimi söyledim, yaðmur bulutlarý yok olup geceye yer açtýlar gök yüzünde. Balkonlardaki meraklý baþlar içeri çekildi, sokak bizimdi.

Ayrýlýðýn ilk adýmýydý ve sekizi on geçiyordu saat. Hala güçlü, istediðin kadar kudretli duruyordum karþýnda. Aslýnda içimden gelen, içimde ne kadar çiçek açtýrdýysan hepsini kucaðýna doldurmak, o çiçeklerin kokusuyla yaðmurunkini bütünleyip bir suret yaratmaktý gülüþünden, yapamadým. Karþýnda her zamanki gibi sessiz kaldým, ifadesiz kaldým. Cümle kuramaz oldum neden yine saniyeler sonra. Akþam baþkente merhaba derken, ben hoþça kal diyordum sana bilmediðim bir baþka þehre yolcu iken sen. Yüreðimdeki damlalar mor bir kifayetsizliðin arka sokaðýnýn kaldýrýmýnda bekler gibiydi. Þarkýlar anlýyordu beni, ben þarkýlarý. En iyi bildiðim yerde, karýþtýrdým bütün notalarý.

Ayrýlýðýn ilk adýmýydý ve sekizi on beþ geçiyordu saat. Gözlerine bakmaya korkar olmuþtum artýk. Ya dayanamayýp kendini bilmez bir damla düþerse gözlerimden? Ya güçsüz zannedersen beni, ya anlarsan seni kaybetmekten sanatoryuma düþmesi gereken bir akýl hastasý gibi korktuðumu? Anlama istedim. Gizemi bana kalsýn. Sen ki zamanlarca aradýðým, kavuþtuðum ve kaybetmeye ramak kala kalbimin son gücüyle bir að örüp yüreðinin duvarlarýna tutunduðum. Anlamým ol istedim. Gecem ol, ama gitme… Can gidiyor diye feryat ederken içimden bir þeyler, ben yine bütün kudretiyle baktým gözlerine. O bilmediðim, karmaþa ötesi renge. Sen renk ol istedim, gökkuþaðý ol. Dakikalar geçtikçe geliyordu ilk ayrýlýk provasýnýn vakti.

Ayrýlýðýn ilk adýmýydý ve sekizi yirmi geçiyordu saat. Neden geçtiðine bir anlam veremememe raðmen geçip duruyordu iþte. Yine dur durak bilmedi bana inat. Yüreðimi de yolcu ettim seninle beraber. Sarýldýðýmda senli bir parfüm kokusu doldu ciðerime, sen gitmeden özledim seni. Sokaktan insanlar geçmeye baþladý tekrar tekrar. Yeþerdi yüreðim iyiden iyiye. Çocuklar gibi çýrpýnýp þýmarýklýklar yapmak geldi içimden. Ellerine asýlýp gitme diye yürekler dolusu baðýrmak, seni haykýrmak geldi. Yapamadým. Cesaretim yine eksi otuz dereceye düþtü bakýþýnýn karþýsýnda, Tanrým hayýr; aþk…

Ayrýlýðýn ilk adýmýydý ve sekizi yirmi beþ geçiyordu saat. Vedamýn yirminci dakikasý bu kadar çabuk gelmiþti iþte. Provanýn perde aþamasý. Az sonra, o perde açýldýðýnda bir hayat kaçkýný gibi rolüme soyunacaktým. Yüklenen yaþama misyonunu bir müddet sensiz sürdürecektim. Granit gibi dimdik ve güçlü baktým bir daha gözlerine. Dayanamadým, sevdiðimi söyledim bu defa. Sýcak dudaklarýný hissettim sol elimin parmaklarý üzerinde. Hayýr, izin vermedim, dolmadý gözlerim. Sokak eflatuna döndü o sýra, sonra sümbül moruna… Derken masmavi kesiliverdi. Akþam kollarýyla baþkenti sarýverdi.

Ayrýlýðýn ilk adýmýydý ve sekiz otuzdu saat. Yavaþça býraktým elini, gözlerimi çektim gözlerinden. Son bir kaçamak bakýþ izin verdi yüreðime, baktým. Að-la-ma-dým. Saçlarýmý bir rüzgar okþadý. Masmavi sokaðýn koluna girdim akþamýn bir vakti. Uzaklaþtým yavaþça yanýndan. Ardýmda hissettim karmaþa ötesi gözlerini, tropik iklim sýcaðý bakýþlarýný. Baþýmý önüme eðdim. Bir aþkýn aðýrlýðýyla, göz yaþlarýnýn kirpiklerime yüklediði tuzun katý kývamýyla eðdim baþýmý. Ne kadar seviyorsam o kadar eðdim. Rüzgar ne kadar ýlýksa o kadar okþadý saçlarýmý. Ben dönüp bir kez daha geriye bakamadým. Mavi sokak ismimi söyleyip durdu. Sen ardýmdaydýn, bakamadým. Profesyonel bir hayat oyuncusuydum. “Belki”lerle avuttukça avuttum kalbimi… Saati hatýrlamaz oldum bir süre sonra. Yüreðim yeþerdi, ben aðladým. Ben aðladýkça daha çok yeþerdi yüreðim. Yeþiller arttýkça daha çok suladým yüreðimi. Yürekler yeþillere, mavi sokak baþkente, karmaþa ötesi gözlerin anýlarýma karýþtý. Baþým döndü, aþktý bu. Sendin aþk, aþk sendi, sendendi aþk, aþk senindi. Ne olduðunu bilmediðim bir þehir gibiydi. Umarsýz bir hastalýðýn ansýzýn tedavi edilmesi gibi bir þeydi. Ne neydi, anlamlý mýydý, anlam neydi, ne anlamdý? Tezatlarýn ortasýnda kalakaldým. Þarký devam etti kendini tekrarlamaya, dünya ise turunu atmaya. Bir þeyle yarýþmaz oldu yüreðim bir süre sonra, ilk prova bitti, perde kapandý. Baþkentte anlaþýlmaz mavi bir haziran akþamýydý…