Hayat bir su gibi, sessiz ama derinden akýp gidiyor iþte... Bazen duru – bazen de çaðlayan misali... Dalga dalga...

Annemin bana aldýðý ilk parfümüm geldi aklýma birdenbire... Hiç unutmadým adý “bugi” y di... Ergen dönemimde geldi bu hediye ve buram buram çiçek kokuluydu... Ne kadar çok sevinmiþtim o gün... Ve hiç aklýma gelmezdi birgün kalbimin “annesizlikle” çarpacaðýný...

Az önce mutfakta ocaðýn üstündeki tencereye bakakaldým bir süre... Kimbilir ne zaman içine katýksýz sevgisini katarak bize yemek yapmýþtýr o tencere de annecim...

Ve kimbilir ne zaman, hangi gece düþlere sýðýnarak, bizi uyurken izlemiþtir gözlerinde birkaç damla yaþla...

Çayý çok severdi içmezse baþý aðrýrdý, en sevmediði þey bankadan kartla para çekmekti, en sevdiði yiyecek buz gibi nefis bir dondurma... Ama illa ki, sade ve kakaolu...Serde emekli öðretmenlik vardý ya, emekliliðindeki yaz akþamlarýnýn tadýný kimi zaman balkondan sarkan sarmaþýðýn serinliðinde bulurdu...

Gözleri yeþildi, saçlarý sarý... Teni bembeyaz, kalbi pýrýl pýrýldý...

Ve 98’in 22 temmuz’un da sabaha karþý bize aniden veda etti... Ve ben o tarihten sonra vedalarý hiç sevmedim... sevemedim...