Gel dostum, bu güzel akþamý birlikte yürüyüp dolaþarak, muhabbet edip gülüþerek geçirelim.

Ne güzel, ay yükselmiþ, hafif bir esinti var. Meltemi yüzümde hissetmeyi çok severim, ya sen? Böyle güzel akþamlarda rüzgâra karþý yürür, denizin sesini dinlerim. Yorulursam sahilde kumlara uzanýr, yýldýzlarý elimle tutmaya çalýþýrým. Yakaladýðýmý hissedersem avuçlarým ýsýnýr; onlarý sýkar, sýkarým. Sonra þöyle bir “püf” dersem, avucumda toz olup uçup giderler. Oyun iþte.. Sonra da neþeyle kendi kendime gülerim.

Sahilde yalnýzsam, yani ortalýkta kimseler yoksa -ama kimsecikler-, kalkar kendi kendime dans ederim. Kollarýmý kaldýrarak, aðýr aðýr, sarhoþ gibi. Ayak oyunlarýnda hünerimi gösterir, kimi an dizimi kuma vurur, ellerimi açýp iki yana salýnýrým. Meltem gömleðimin kolundan içime girer. En sevdiðim þarkýlar kulaðýma çalýnýr; onlarý kulaðýmla iþitir, gönlümle hissederim. O an o melodilerin her yerde çalýndýðýna yemin edebilirim. Bazan eðlenir, bazan hüzünlenirim, hattâ belki birkaç damla gözyaþý dökerim.

Dedim ya, gerçekten yalnýzsam. Yoksa görenler ne der?.. Sen ne dersin?

Dostum.. Hayatta her þeyin tadýna vardým. Bütün acýlarýn... Bütün mutluluklarýn... Her þeyin. Keyfin de, efkârýn da âlâsýný bilirim. Söylesene, tanýdýðýn kaç kiþi bildiklerinin bu kadar rahat ayýrdýna varabilir?.. Veya kaçý bildiðini bu kadar rahat söyleyebilir? Ama ben söylüyorum iþte. Bu, Hayat’ýn bilgisidir... ve de Ölüm’ün. Ve ikisi arasýndakiler hakkýnda fikir yürütemem. Ben aðlamayý bilirim... ve de gülmeyi. Zaten ikisinin ortasýný beceremem. Sen de bilirsin, ya sýký dostlarým vardýr, ya da düþmanlarým. Benim dengem budur. Ya büyük oynadým ve çok zengin oldum, ya da derin bir sefalet çektim. Ortadirek olmak bana göre deðildi. Âþýk oldum veya nefret ettim... Sevildim veya terkedildim. Gördüm veya farketmedim... Ama asla görmezlikten gelmedim. Ýþte ben böyle yaþadým, öðrendim ve bütün bunlarý, ancak ve sadece bunlarý biliyorum.

Buralara daha sýk gelmelisin dostum. Sen de benim gibi her gün gelmelisin. Buralar her mevsim ayrý güzeldir. Her mevsimin rengi, kokusu, ýþýklarý baþka. Fânî olan her þeyin en güzeli burada bulunur. Gerçi tadýna varmayý bilene her yer güzeldir ya. Ama burasý gerçekten güzeldir. Kuþlarýn ötüþünün dalga sesleriyle nasýl ahenkli olduðunu düþünürsün, eðer dikkatle kulak kabartýrsan. Ve buralý kuþlarýn ne kadar zeki olduðunu anlarsýn. Dikkatlice bakarsan rüzgârýn havada çizdiði þekilleri görebilirsin. Derin bir soluk alýrsan, her solukta farklý güzellikte kokunun genzine dolduðunu hissedersin. Her bitkinin bir baþka güzel olduðunu farkedersin.

Bura halký eðlenmesini pek bilmez ama, eðer keyfin yerindeyse kendine eðlenecek pekçok þey bulabilirsin. Ýki kadeh de yuvarladýn mý -ki sarhoþ olmak demek deðildir bu-, gündüzün ve gecenin bütün güzel renkleri daha bir seçilir olur. Burada ÝNSANLAR – EÐLENMESÝNÝ – BÝLMÝYOR. Oysa yaþamak eðlenmektir, çalýþmak eðlenmek. Üretmek, paylaþmak, koþuþturmak, gülmek, koklamak, düþünmek, yardým etmek, yaratmak eðlenmektir. Ama öyle görünüyor ki burada bu gizli yasayý pek bilen yok. Þimdi anlýyor musun neden kendi baþýma dans ederken kimse görmemeli?.. O zaman sarhoþ derler, deli derler, ne isterlerse derler. Boþ mu vereyim? Fakat normal olan benim... ve onlarý dýþlayamam. Onlar olsa dýþlarlardý, deðil mi? Aramýzdaki fark da bu zaten. Sen de benim gibi düþünmüyor musun?

Düþünsene, bir düþünsene! Bizim gibilere neler demiyorlar!

En iyisi dostum, sen de kaldýr kollarýný, þöyle birlikte, karþýlýklý þakýr þakýr oynayalým. Aðýr aðýr, bazan hýzlanarak, omuzlarýmýzý birbirine vurarak, diz vurup doðrularak, sevdiðimiz þarkýlarý mýrýldanýp kendimizden geçerek dans edelim. Görsünler, boþverelim; eðlenmenin ne demek olduðunu herkese gösterelim!

Bugünlerde senin gibisini bulmak pek kolay olmuyor.