YÝNE YAR YAKMIÞ MEKTUBUNUN UCUNU-II

Sonbahar geliyor yavaþ yavaþ. Üþümeye baþlayan ellerimden anlýyorum. Geceleri üstüne bir þey almadan dýþarý çýkmak artýk daha tehlikeli benim gibiler için. Benim gibi çabuk kýrýlanlar için. Sana ise hiçbir þey olmaz. Hep söylediðin gibi yapýyorum. Seni hiç merak etmiyorum. Sevginin garip doðurganlýklarýndan biri olan merak duygusu ben de yok. Senin için hüzünlü þeyler dinlemiyorum. Telefonda sesim eskisi kadar boðuk deðil! Sanki aðlarmýþým gibi çýkmýyor artýk. Ne iyi. Haberleri de dinlemiyorum. Ýstanbul’da bugün ne olduysa, hiçbirini bilmiyorum. Ýlgimi çekmiyor ki. Nerdesin þimdi? Beni özledin mi? Hiçbirini merak etmiyorum bunlarýn. Kýrgýnlýðýmýn izlerini hapsetme çabasýnda da deðilim üstelik. Elimden gelse, baðýra çaðýra anlatýrým tüm bunlarý- ama elimden bir þey gelmiyor. Zamanla alýþýyorum. Mesela seni 48 saattir aramýyorum. Çünkü aramayacaðým dedim. Ben deðil, eller söyledi, bunu ancak ben biliyorum!

Sahi söylediklerimi takip edebiliyor musun? Yoksa daha mý iyi anlatmalýyým? Öyleyse söyle! Elimden geleni yapmaya çalýþacaðýma emin olabilirsin. Peki ya istemiyorsan? Düþündüklerim, söylediklerim seni yoruyorsa?
Sýkýlýyorsan yýllarýn alýþkanlýklarý dolayýsýyla…
Olsun! Ziyaný yok! Onu da söyle!
Gözlerimin içine bakýp bir þeyler söylemen hepsinden önemli çünkü.
Üstelik ben en çok buna hasretim.
Bu da mý zor geliyor? Öyleyse, onu da söyle.
Yapýlacak bir þey yoksa, onu da…

Gözlerin uzaklarý seçiyorsa þayet, yüreðinde küçük bir kývýlcým varsa ve ayaklarýn seni baþka yere götürüyorsa; gitmelisin! Ancak bilmek isterim. Gitme zamaný geldiðinde bunu benden saklamamalýsýn. Yapmaný isteyeceðim tek ve kesin olan þey bu! Çok da zor deðil senin gibi insanlar için bu. Ne de olsa sana bir þey olmaz!

Ben mi? Ah evet, ben! Dayanamaz diyorsun, oysa yalan!

Benim yüreðim zor kýyýlarda büyüdü. Karanlýk odalarda milyonlarca hayal ve inançla. Çok kýrýldý beli. Benim yüreðimin hayal kýrýklýklarý yoktu. Çoðu kez hiç olmayacak hayaller kurardým çünkü. Yüreðimin milyonlarca hayali arasýndan bir tek sen gerçekleþtin aþk… Ýþte bu beni sudan çýkmýþ balýða döndürdü. Nefes alamadým uzunca bir süre. Varlýðýna alýþmam zor oldu elbet. Ýnanmam da, ama alýþtým.

Þimdi çýktýðým dünyaya geri dönme çabasýndayým. Yine en olmayacaklarý düþünüp mutlu olmak istiyorum.
..
Karanlýklarýmda kimse yoktu. Tekil çokluklarýmýn ellerinde büyüdüm ben. Yaralarýmýn sarýlmasýna alýþýk deðildim. Çocuk þiirlerini anlamadým çoðu kez. ..
…
Artýk düþlerimin dillenmesinden utanýyorum. Aydýnlýk yüzler var çünkü orada. Oysa karabasanlarým çok daha güvenliydi. Kimse yokken duyduðunuz korku, sadece birisinin gelmesi fikrinden kaynaklanýr… Geldin ve þayet gözlerin uzaklarý arýyorsa, durma git!

Uzun bir ömrün son basamaklarýný görme arzusunda kal sen.
Sokaklarda sonbahar var. Sen inadýna alma hýrkaný üstüne. Ýnançlarýnla git.
Mümkünse þayet, bende býrakma aydýnlýðýný ve lütfen karanlýklarýmý bana geri ver.
Ömrümün en güvenli limanýna bir daha hiçbir ýþýk huzmesi girmesin.
Ýstemem. Öðrendiklerimin hepsi bu aydýnlýkta kalsýn.

Ýstemem üstü kalsýn!

Güzeldi elbet umut etmek ama zordu inan en az geçmiþ kadar en az deðiþmek kadar?
…

Uymaya çalýþtýðým garip kurallarý var insanlarýn. –misinizli,-mýsýnýzlý cümlelerle uzayýp giden. Oysa artýk sonbahar geldi. Bana göre deðil sokaða hýrkamý almadan çýkmak. Üþürüm sonra. Mutlak yanýmda olmalý hýrkam. Sýcacýk ve güvenli. Sarýlýp ona, huzurlu bakabilmeliyim gökyüzüne. Üstelik sizi de hiç anlamýyorum. Senin gibileri yani… Nasýl üþümüyor bedeniniz, anlamýyorum. Olsun, nasýl biliyorsanýz öyle yapýn!

Ben öyle yapýyorum. Yani hiç izlemiyorum akþam haber bültenlerini. Merak da etmiyorum seni hiç. Hem de hiç…

Eylüldeyiz artýk sonbahardayýz. Benim mevsimindeyiz. Aðýr aðýr geliyor. Hissediyorum. Hissetmek güzel! Hem de ne güzel! Seni sevmek kadar, seni özlemek kadar, sonbahar kadar!