Makara

Bir düþün içindeyim.Biliyorum bu bir düþ!
Düþtüðüm her düþ gibi içinde biraz sis var. Göz gözü görmüyor. Ellerimin altýndan kayýp giden bir küçük cam kavanoz yuvarlanýyor. Sesini duyuyorum ama göremiyorum.

Bu düþtüðüm kaçýncý bunalým. Bu kaçýncý kavanoz kýrýlan ve ben hala düþmekteyim girdaplarýna. Karanlýk dipsiz kuyularýna.

Neden böyle oluyor dersin?
Bir þeyler mýrýldanýyor gibisin. Sanýrým dua ediyorsun. Kara gömleðini giymiþsin. Hava soðuk. Paltonda ellerin. Ceplerinin içinde ýslak ellerin. Gözlerin gibi. Ellerimizi hep bir cebinde ve bir arada tutuyoruz. Ceplerinden birinin aðzý, senin sað cebinin aðzý bu yüzden daima yýrtýk. Annene göstermeden dikiyorum söküklerini. Bu yüzden almýþtým, geçen sene bir iplik kutusu. Mavisini kullanýyorum. Gittikçe azalýyor iplik. Kutudaki diðer makaralar küskün biraz.

Hakkýný yememek lazým. Eflatun kazaðýmýn söküklerini de dikmiþtim bir zaman. Gömleðin için kullandýðým siyah makarayý da unutmamak lazým. Etti üç makara.

Aslýnda hayatýmýzýn bir küçük özeti bu makaralar. Eflatun maviye, mavi siyaha dönüþmüþtü. Dönüþen renklerle birlikte bu aþkýn sonu göründü.
Kara…
Göründü…

Ben çekilip gittim Ankara’dan. Hiç sevmemiþtim zaten o kara þehri. Adý ürkütürdü küçük þizofren ruhumu. An-kara.

Ýstemiyordum An-kara.
An-mavi olaydý.
An-eflatun olaydý.
An-kara olmayaydý.

Bu ürkütücü karanlýklara da orada düþmeye baþladým zaten. Makaralarým da orada deðiþmeye baþladý. Sonradan anladým. Ma-karaydý. Kararacaktý!
…
Karardým!
Karanlýklarý hiç sevmeyen ama deli-kanlý ruhum eziliyordu bu dehlizlerde. Baktým olmuyor. Bir gün atýverdim çöp kutusuna makaralarýmý. Gece dokuzda çöpçüler geldi, götürdüler. Sonraki gün, atýverdim kendimi Ankara’dan.

Þimdi dað yamaçlarýnda bir küçük kasabada
Karabasanlarýn ortasýndayým.
Kaçarsam biter sanmýþtým
Yanýlmýþým!


10.12.2000               Düþge.