Yanýlgý     

     Yaþadýðým kimlik bunalýmlarýný, kimse görmeden kimse duymadan içime yerleþen bu yabancýlýk hissini nasýl tanýmlayabilirim ki? Tanýdýk süreçler yaþayan tüm insanlarý þefkatle sarma isteðimi ‘komik ve tuhaf bir insan’ sýfatýyla örtme çabam beni ele vermez mi sanýyorum yoksa? Ne de büyük bir yalan oysa ki... Çünkü çaresiz ele verir tüm cümlelerim beni, çünkü çaresiz ele verir beni, söylemeyi bir türlü beceremediðim hislerim... En basiti içinden çýkýlmaz sarmallara dönüþtüren tavrým. Zaman zaman gözlerime çöreklenen ve dünyayý ancak bir çocuðun þaþkýnlýðý ve gizemiyle gezen bir küçük su perisinin telaþýný andýran bakýþlarým hiç fark edilmez mi sanýyorum nedir? Ne de büyük bir yanýlgý oysa ki... Fark edilmesi deðil sanýrým beni yaralayan. Anlaþýlamaz olmasý ya da anlaþýlmaz olma rolünü seçtiðimiz kanýsý...

Bunun bir seçim olmadýðýna inandýrmaya çalýþmayacaðým sizi.

Dünyada her þeyin ve kendinin kaygan olduðuna inanmýþ biriyim ben ne yazýk ki...

Yanlýþ anlaþýlmasýn sakýn ha! Benim de maskelerim var elbette, hem de en alasýndan! Anlamaya çalýþýyorum gerçekliðinizi. Neden birbirinize günaydýn dediðinizi, neden özür dilediðinizi, neden evrensel yanlýþlarýnýz ya da doðrularýnýz olduðunu, neden olmadýðýnýz kadar iyi gözüktüðünüzü, neden bunlarý -yani içinizdeki dar ve karanlýk koridorlarý- sonsuza kadar kapadýðýnýzý, neden çýðlýklarýnýzý -benim sürekli duyduðum çýðlýklarýnýzý- hiç duymadýðýnýzý, neden kendinizi bu sistem içinde kaybolmuþ ve tutsak hissetmediðinizi, neden içinizdeki ve dýþýnýzdaki kötülükleri haykýrmadýðýnýzý anlamýyorum. Anlamýyorum ama artýk biliyorum ki bu böyle olmalý. Çünkü bu dizge ancak böyle varolabilir. Sanýrým adýna “toplumsallaþma” diyoruz ve bedelini hiç sorgusuz ödüyoruz. Kimileri bu ilk gençlik sendromunu kolayca atlatýrken kimileri bu sarmalýn içinde boðuluyor ve kimin kimden olacaðý DNAlarýmýzla belirleniyor.

- için rahat olsun bacým bunun seninle bir ilgisi yok!

- içim rahat boðulabilirim öyleyse...
     
Benim yapmaya çalýþtýðým þey sizi mümkün olduðunca çok gözlemlemek ve hareketlerinizi anlamak yerine onlarý taklit etmek. Kabul etmeye çalýþýyorum varlýðýmýn abesliðini, varlýðýmýn en çok “ilginç insanlar’a” örnek teþkil etmesi bakýmýndan önemli olduðunu, en fazla bunlarý söylememe izin verileceðini…

Neden diye soracak olan olursa aranýzda içtenlikli birileri. Neden bunlar sana bu kadar uzak? Neden bu saçma cümlelerle vakit yitiriyorsun dünyada? Neden illa karanlýk koridorlardan bahsediyorsun? Neden hayatý ve belki okyanusu hissetmiyorsun diye soracak olan olursa,
Söyleyeyim cevabýný: Bilmiyorum.
Bildiðim bunun þakasý yok! Bildiðim baþka yol yok! Bildiðim ben bunu kendim öðrenmedim, sizin öðrenme sürecinizden neden farklýydý benimki bilmiyorum, hele siz bunlarý nasýl öðrendiniz onu hiç bilmiyorum. Sanýrým dünyayý algýlama biçimim farklý, lakin yine söylüyorum bu bir tercih deðildi, kendiliðinden oldu ve þimdi buradan -anlamadýðýnýzý az çok tahmin edebildiðim bu dünyadan- size bakýp, içinizde yaþamanýn sancýsýný hafifletmeye çalýþýyorum. Aslýnda deðiþen hiçbir þey olmayacak sonunda. Zaten hepiniz bunu kabullense bile ne deðiþir ki? Ben bu yalnýzlýkla yaþamaya devam etmek zorundayým. Bazen ve hatta çoðu kez bir hastalýðý tarif eder gibi anlatýyorum kendimi, bu da ayrýca kederlendirir beni.

Haklýlýk keþke içimizdeki sancýlarý hafifletmeye yetseydi. Keþke ben bu sarmalýn içinden seslenmeseydim sana. Keþke geri dönüþsüz yolculuklara çýkmasaydým. Keþke bu keþkelerin bir anlamý olsaydý! Ne bileyim, keþke piþman olabilecek olsaydým ama bu öyle bir þey deðil!
…
     Sevdiðim sözcükleri ellerimde býrakýyorum, sana sunmayý vaadettiðim dünya bu deðil! Ben bazen ayný hatayý yeniden yapýyorum, bunu neden yaptýðýmý bilmiyorum-ben galiba en çok bunu söylüyorum :bilmiyorum.
     …
     Belki her þeyin daha kolay bir açýklamasý vardýr. Belki geçici bir süre daha devam edip sonlanacaktýr. Belki -gerçekten- ilk gençlik yýllarý sendromunun uzun sürmesi sonucu oluþmuþ bir uyuþmazlýk halidir. Belki her þey bir gün biter ve ben de aranýzdaki yerimi alýrým!
     …

     Tüm bunlara inanabilirim inan bana! Tüm inançsýzlýklarýmý bir kenara býrakýp, olmadýk hayaller kurabilirim. Farklýlýk ötesi çeliþkilerim kaynýyor rol ustasý yabancýlarýn arasýnda. Zaten onlar yüzünden bozulmuyor mu bu koridor? Gelip cafcaflý kelimelerle anlatmýyorlar mý! Anlaþýlýr þey deðil! Hayatta sorunlarýný aþamamýþ insanlardan deðilim ben. Ben kabul etmiþim varlýðýnýzý, varlýðýmý, sorunlarýmý. Benim korkudan titrediðim dar koridorlarým vardý ve alýþmýþtým burada yaþamaya. Alternatif dünyalarýnýzý hiç kýskanmadým! Lakin yine de “beceriksiz” diye saldýrdýðýnýzda ruhuma, içimdeki azgýn köpekler uyanýyor her ne kadar istemesem de. Dokunmadým size, hiç ses etmedim mutluluklarýnýza. Lakin illa tutturursanýz gidin diye, içimdeki tüm volkanlar alevleniverir yine. Beni palyaçolarla karýþtýrdýðýnýzda ve ayný kefede aðýrladýðýnýzda, güceniyorum elimizde deðil! Farklýlýðý bir tercih unsuru, bir moda deyim, bir trend olarak görenlerden deðilim hiç. Ne o kadar özgür, ne o kadar þanslý, ne de o kadar aptaldým ben. Ben hepi topu korkudan altýný ýslatan ve olmayacak hayaller kuran çocuklardandým ve büyümek için elimden geleni yapardým. Sanýrdým ki büyüdükçe bitecek. Sanýrdým ki bu karabasanlar ben büyüdükçe küçülecek. Ne hazin bir yanýlgýymýþ.

-zaman zaman yanýlgýlar var ediyor hayatý ve artýk vazgeçmek için bile geç…


                                        Düþge;