:: "her rüzgârda sallanacak olursan..."
Gönderen: alihamza / Ýstanbul/Türkiye 12 Ekim 2005
	"her rüzgârda sallanacak olursan, dað kadar da olsan, bir ota deðmezsin!.." mevlânâ nezir ýý -adýný nezir koymuþtu nenesi, hani ‘adanmýþ’- (yaðýz bir küheylan gibi eþinip durma, baðlýsýn iþte ve prangalý...bir kuþ gibi çýrpýnmasýn yüreðin...dün dikimevi, cebeci, topraklýk, yine dikimevi talebe evleri... yýllar sonra bugün; “yedi tepeli þehir”, beyazýt, ortaköy, lâleli...artýk bu þehirdesin...hani þu “adam yutan þehir”de) dile gelmeyecek daha ne sözlerin vardý... hayat, herkesten bir parça kendinde bulduðundu... þimdi mükerrer birisin, asýrlar sonra ýrmaklar dökülür içine þelâlelerden ve bir kez daha yenilgi, çözemediðin tek soru; “hayatýn gizi neydi” düþsüz aðýr ölümlerdi bunlar, uyuyup da uyanamadýðýn... bir hayýzlý kadýnýn ara bezinden beter, isyana teþne, târifsiz ruh halleri, cesetsiz cenâzelere gýyâbi namaz, ve köprüde kanatsýz uçuþ, baþarýlý intihar giriþimleri... (seslerini dinle þehrin!.. korku sayhalarýný bastýrma ninnilerini, ayrýk hayatlarýn özel havuzlarýna dal!..) dertler yaðarken üstüne þehrin sen þemsiyeni aç/ma/ açýl/ma/ güneþlerine neþeli parklarýn, kendine geceyi mekan seç!.. cýlýz ýþýklý bir sokak lambasýnýn altýnda yorgun/ bir kanepeden/ taþlara park etmiþ dilenciyle birlikte, nöbetini tut!.. þehrin ve soðuðunun... müþterisiz bir fahiþeyi izle uzaktan, bir de,kafaný, saçýna taktýðý karanfildeki masumiyete tak!.. ve yine nöbetini tut, beyoðlu’nun arka sokaklarýndan birinde, izbe bir evde, yalnýz býraktýðý yüksek ateþ nöbetindeki çocuðunun... akþamlarý dönüþünde yýlgýn ve çocuksu bu, eski istanbul evinin çýkmasýnda saksýda çiçek sula, ahþap gemiler yap minyatür salma kirli þehir sularýna gezdir gün görmemiþ denizlerinde çalýþýlmamýþ ders notlarýnýn aralarýna býrak kadýn kahramaný olmayan geliþine yazýlmýþ romanlarýný küflendir mahzenlerinde içinin sitemle doldurduðun odanda sigaranýn isinde karart lambaný ne çýkar, üç satýrlýk dost havasý girmemiþse içeriye, bütün mevsimler kýþ olsa ne çýkar? sen kendi þarkýnýn bestekarýsýn ya bu akþam, kemanýn dört tel, karaduttan baðlaman... haydi, bir þarkýnýn en içli yerinde partisyonlarý parala, notalar düþür yüreðinden kemanýnýn tellerine; türküler geç bir, bir en hüzzamýndan, ve baðlamanýn göðsünde inlet derdini... boþ ver!.. kimsenin ruhu duymasýn!.. alnýnda biriktirdiðin secdeleri, gecenin ikinci yarýsýna sakla! býrak burnundan gelsin her þafak, gündoðumunu görme!.. tepene bir bulut indir gözlerinden, yaðmurlarýný içine akýt, yeþerttiðin dikenlerini sula, büyüt ve kendine batýr, gözlerine iliþtirmeden kimseyi, diz üstü çök ve aðla insana!.. seni damla, damla eritir de bu þehir... seni tüketmeden; daha, bitmez bu þiir!.. .../...