Hep bunu beklemiþtim

Elim ayaðým birbirine dolanýyor. Hiç olmayacak zannetmiþtim, hiç olmayacak. Hep yalan olduðunu düþünmüþtüm. Sadece laftý. Herkes birbirini kandýrýyordu. Yoktu aslýnda böyle bir þey. Olamazdý. Ben bilmiyorsam olmamalýydý. Anlatýlanlar doðru olamazdý. Sevgi vardý ama aþk yoktu. Nedensiz yere sevmek, sürekli sadece birini arzulamak yalandý, kendini avutmacaydý. Böyleydi…

Beðeniyorsun ve birilerine bu benim hayatým, sevdiðim diyorsun. Ýçin rahatlýyor. Seni daima diðerlerinden farklý seven birilerinin varlýðýný gösteriyorsun. Alýþveriþe giderken yanýnda biri vardý. Akþam yemeðe çýkarken de. Seni yolcu edecek birinin varlýðý seni mutlu ediyordu. Elini tuttuðunda neler hissettiðini bilmiyorum. Bilmiyorum iþte…

Elim ayaðým birbirine dolanýyor. Bir zamanlar aþkýn sürekliliðine inanmadýðýmý söylediðim geliyor aklýma. Bu mudur büyük konuþmak, bu mu tükürdüðünü yalamak… Ansýzýn dediler olur bu iþler… Mantýk dinlemez dediler… Görürsün ve ayaklarýn yerden kesilir… Onu gördüðünde dünyan bambaþka olur, uzaklaþýrsýn gidersin. Kimsenin çimdiði kendine getiremez seni. Boþuna bir tokat isteme suratýna, kurtaramayýz seni…Kitap okurken ya da arkadaþýnla konuþurken onun yüzü gelir gözünün önüne… Ýþte þimdi kimsenin anlamadýðý bir parlaklýk bir gülümseme beliriverir gözlerinde… Sen uçarsýn… Týrmanmak istersin bulduðun yere… Zaten ayaklarýn yere basmaz…

Elim ayaðým birbirine dolanýyor dedim ya…


11 mayýs 2006,