UMUDUMLA KÝRAZ AÐACIM

Kiraz aðacýmýn yanýndaki, son gül de açmýþtý bugün, dallarýn arasýndan “bana bak!” der gibi bakýyordu. Ýçimdeki hüzünleri parçaladý dikenleriyle. Al rengiyle de yüreðime, yarýna dair umutlar verdi. Yeþerdi, ilk filizini verdi, umut. Büyücekti, fidan olacaktý, dallanacaktý, ardýndan hayata inat ben de yaþayacaðým diyecekti. Kýrmak isteyecekti mutlaka bir þey onu, mutlaka acýlar çekecekti. Mutlaka düþmanlarý olacaktý, dostlarý olacaktý, onu kýskananlarda olacaktý.

Ama korkmadý, filizlendi içimdeki umut, kiraz aðacýmla beraber. Ýlk defa olsun, topraða köklerini saldý, durmadan, korkmadan saldý, girdi derinliklere, her gün biraz daha sarpa sardý topraða, sardýkça daha da güçleniyordu. Güçlendikçe, daha da hýzla devam ediyordu yolunda. Bir gün kanatlarý çýkmaya baþladý, onu koruyacak, yeþertecek olan kanatlarý, güzelleþtirecek olan kanatlarý. O bütün korkularýna raðmen, kanatlarýný uzattý dört bir tarafýna, durmadan yeþerdikçe yeþerdi.

Bir gün bir çocuk geldi, dalýndan kopardý, onun caný yandý, durmadan yarasý kanadý. Çocuk bu acýyý duymadý bile. Dalý, at yaptý, ayaklarýn arasýna aldý, atçýk oynayarak, “deh!” diyerek yoluna devam etti.

Ama aðaç buna hiç aldýrmadý, ona inat daha çabuk büyüdü, daha da güçlü oldu gövdesi kanatlarý, biliyordu yine kýracaklardý onu, hoyrat rüzgâr dallarýna hýzla çarpacak, hýrpalayacaktý. Ama bunu hiç önemsemiyor her gün biraz daha hýzla büyüyordu. Daha da güçleniyordu günden güne.

Karlar yaðdý üstüde, titredi, ilk defa soðuðun ne olduðunu gördü, yaðmurlar yaðdý ardýndan, baþýndan aþaðýya sular döküldü. Toprak kokusunu ilk defa sinesine o zaman çekti. Sonra ardýndan güneþ çýktý, soðuyan bedenini, sýcaðýyla kuruttu. Günler böyle geldi geçti, gündüz güneþe, gece bulutlara selam verdi.

Ýçimdeki umutta, kiraz aðacýmla beraber, yeþerdi, büyüdü.

Evet, artýk meyve verme zamaný gelmiþti. Çiçekleri artýk kiraz olmuþtu, birer birer, ilk önce küçücük olan meyveleri gerçek boyutuna ulaþtý. Kýrmýzýlaþtý. Artýk istediði olmuþtu, yeþil yapraklarý rüzgârda dans ediyor, kirazlarý gülümsüyordu gündüz güneþe, gece Ay’a. Aðaçta bunlarý taþýdýðý için, gövdesiyle beraber gülcükler saçýyordu durmadan etrafa.

Günlerden bir gün, güneþin o sýcak gülümsemesiyle uyanmýþtý, kirazlarsa sevinç içinde oynuyordu dallarýnda. Ýki çocuk, yaklaþtý dallarýn altýna, birisi sopayla en alttakini sopalamaya baþladý. Öbürü sopa bulamayýnca bulduðu kocaman taþlarý fýrlatmaya baþladý, aðacýn dallarýna. Kirazlarýn kafalarý yarýlýyor, dallardaki yapraklarsa kanlar içinde topraða çarpýyordu. Son kez gökyüzüne bakýyor, son kez selamlýyorlardý güneþi…

Kirazlarýn saðlam olanlarýný, avuçlarýna alarak çocuklar uzaklaþtý oradan. Aðacýn her tarafý kan revan içinde kalmýþtý. Dallarý kýrýlmýþtý, kanatlarý acýyordu durmadan, kirazlarsa yerde uzanmýþ yatýyorlardý, yapraklarýn hizasýnda. Kimi ölmüþ, kimi de can çekiþiyordu.

Aðaç üzülmedi, topladý kendini. Biliyordu ki bu hayat zordu. Daha çok acýlar çekecekti. Ama þunu da biliyordu, kuþta yuvasýnýn bozulacaðýný bile bile tekrar tekrar yapýyordu. O da öyle yaptý, kanatlarýný sardý, gözyaþlarýyla. Kirazlarý daha da kýzardý, kýpkýrmýzý oldu. O hiç pes etmedi bu hayat yolunda, her yýl yine canýnýn yanacaðýný bilse de, cömertçe verdi meyvesini. Ve her acýdan sonra daha da güçlü bir aðaç olarak çýktý zamanýn karþýsýna.

Ve en son olarak þunu öðrendi; “Meyve veren aðacýn her zaman taþlanacaðýný.”