Aldatmak ve aldanmak sadece insana özgü bir duygudur. Sadece insan, bilerek ve farkýnda olarak aldatýr. Ve sadece insan aldatýldýðýnýn farkýna varabilir. Akýl aldatabilir ve kendi marifetiyle bedeni de harekete geçirebilir. Bedenin aldatmasý yalnýzca akýl marifetiyle de sýnýrlý deðildir elbet. Onu harekete geçiren; duygular, zaaflar, psikolojik ya da patolojik etkenler de vardýr. Akýl aldatmada maharetlidir. Beden aldatmaya çoðu zaman meyillidir. Ama yürek asla aldatmaz.

Yürek aldatmaz. Aldatamaz. Çünkü yürek, ne tarafa yatkýn olduðu konusunda nettir. Neyi, kimi sevdiðini bilir. Engel ve baskýlara karþý dirençlidir. Haylaz bir çocuk gibidir. Bir yürekteki sevgiyi söküp atmak mümkün deðildir. Sevilen kiþi bile kendine bilenen sevgiyi ya da aþký yok etmeye muktedir deðildir. Ta ki; yürek, içinde beslediði sevgiyi imha edene kadar. Yürek oto-imhacýdýr. Zamanla, kendi kendine tedavi olur.

Yürek ile akýl her zaman birbirleriyle uyuþmazlar. Hatta çoðunlukla uyuþamazlar da denilebilir. Birinin ak dediðine diðerinin kara deme olasýlýðý her zaman yüksektir. Ýþte, insaný asýl çekici ve çekilir hale getiren, akýl ve yürek arasýndaki bu uyuþmazlýktýr. Temelinde yatan çeliþkidir insaný cetvel gibi doðrulardan koruyan. Bu çeliþki, hayatýn iki nokta arasýnda bulunan düz bir doðru olmadýðýnýn en büyük belirtisidir. Hayatýn serpiþtirildiði noktalar daðýnýktýr ve bu noktalarý birleþtirmenin yöntemleri de çeþitlidir. Kaldý ki, bu noktalarý, her zaman birleþtirmenin gereði de yoktur. Noktalar daðýnýk durdukça hayatýn renkleri ve her rengin tonlarý da çeþitlenir.

Yürek her zaman oturaklý deðildir. Sorgulama yapamaz. Yapmaya çalýþsa da altýndan kalkamaz. Niçin sevdiðini ve nereye kadar seveceðini çoðunlukla bilemez. Daðýnýktýr ve toparlanmasý zaman alýr. Tozlu raflarý sever. Eski ve yýrtýk fotoðraflara uzun süre takýlýr. Dört duvar arasýndan hoþlanýr ve edepsizdir.

Yürek nesneldir. Neyi ve kimi sevdiðini iyi bilir ve asla aldatmaz.