Daha “ Ýki Toplumsal Yara” adlý yazýmýn mürekkebi kurumadan bir toplumsal utancýn içine daha girdik. Bu seferki, sadece birbirimize karþý deðil, dünya âleme karþý hissedilen bir utancýn acýsýný yaþýyoruz.

Ýtalyan bir sanatçý, bir barýþ gönüllüsü memleketimize geldi ve ne yazýk ki bir daha çýkamadý. Otostop yaparak denk geldiði bir insan müsveddesi tarafýndan, önce tecavüze uðradý, sonra da öldürüldü.

Biz ki; barýþ nidalarý atarak yeri göðü inletiriz. Biz ki; kadýna el kaldýrýlmaz diyen bir milletin fertleriyiz. Biz ki; misafirperverliðimizle övünürken aðzýmýzdan salyalar akýtýrýz. Biz ki; yabancýlara iyi davranýr, sanatçýlarý el üstünde tutarýz.

Yýllarca, bize anlatýlan bu martavallarla uyutulduk. Kurduðumuz yalanlara biz de inandýk zamanla. Ýçimizdeki hayvaný saklamak için bu yalanlara ihtiyacýmýz vardý. Ancak içimizdeki hayvan uyandýðýnda kendimize geliyoruz. Biz ne utanmaz, ne arlanmaz adamlarýz. Bize gülümseyen her kadýný, kolay ve yatýlabilir sanýyoruz. Karþý koyduðunda öldürüyoruz. Bizim için kadýn; ya kutsaldýr ( o da bize ait olanlar, anne, kýz kardeþ vb.) ya da cinsel bir araçtýr. Kadýndan dost olabileceðini hiç öðrenemedik. Onun þefkatine, merhametine, sýrdaþlýðýna eremedik. Çünkü bize öðretilmedi.

Çocukluðumuzdan beri, bir hayvandan hallice bir insan olarak büyütüldük.

Yüreðini insanlýða adamýþ bir meleði, þeytanca duygularla tecavüz edip öldürdük. Ýçim sýzlýyor, UTANÇ DUYUYORUM.