Kimsenin suçu yok.Bilirim tabancanýn bile bir asaleti vardýr.Kendimi vursam kurþun yüreðime saplansa, bütün silahlar benden iðrenir.Kendimi denizlere atsam, dalgalar bedenimi sahile vursa, martýlar bile aðlamaz.Bilirim hayat boynumdaki kirdir.Yaþarken her gün gömlek deðiþsem de, ölümümden sonra kefenim üzerime kanýmla yapýþacak, o zaman kirimi kim çýkaracak? Boynuma ip geçirsem enseme yapýþan bu kirden beni hangi intihar kurtaracak?
O kadar yalnýzým ki ne eþim ne dostlarým ne de çocuklarým beni hiç anlayamayacak? Ah ölüm bile bana hiç yakýþmayacak! Ýçimde yankýlanan duygu çýðlýklarýmý kim susturacak? Bilirim yaþamak bir etikettir çok pahalýya mal olan.Ve hiç beceremedim yaþamayý, hep üzerimde ateþten elbiseler býrakmýþtýr.Bu yüzden bir yangýnýn gözleriyle bakmak zorunluluðum yansýr göz pýnarlarýma.Artýk gözyaþlarým bile benden utanýr.
Bütün dualarýmda ölüm istediði gökyüzünü deler.Kan yaðmurlarý dökülür üzerime.Canýmý acýtýr tüm yaðmurlar.Ne olur baðýþlayýn beni kuþlar.
Kimseden yana derdim yoktur.Sadece ben bir gözyaþý þiþesiyim.Her saat her gün çile dolar bedenime.Ýçin için aðlarým da gözyaþý dökülmez gözlerimden. Dilediðince gülemeyen yüzüm, bir gözyaþýnýn yanaklarýmdan okþar gibi aktýðýný bile göremez.
Niçin beni kara geceler sever? Niçin gündüzler hep ýþýðýmý yok eder? Üzerimde karanlýðýn beyaz kanatlý kuþlarý dolaþýr.Beni uçurumlara uçurur bu ölüm kuþlarý. Ah yaþamak hep bana zehir olur.
Þu an sadece ölmeyi isterim.Çünkü kafeslerinden özgür býraktýðým tüm kuþlarýn kanatlarý kýrýlýr.Ve yeryüzünde sadece kediler dolaþýr.Gözlerimdeki güvercin tedirginliðindeki kalbim çýrpýnýr.Neden hep gözlerim ölümün gözleriyle buluþur.
Ben hiç hayata doyamadým.Bir dolu dolu nefes alamadým.Þu an sanki ben yeryüzünde yapayalnýzým ve havada jiletler uçuþmaktadýr.Ah caným yanmaktadýr. Ben kimseyi sevmeyi bile beceremedim.
Hayat bana hep ayný þeyleri yaþatýr.Hep ayný derede yýkanýr bedenim.Sular akarken tenimden, tüm duygularým kurur o saatlerde.Artýk herkes beni unutur.Sadece kelimelerim kalýr geride.Bir hiyakenin arta kalan kahramaný olarak bana bir intihar mektubu düþer.
Ve kitaplardan yeryüzüne yaprak yaprak acýlarým savrulur.
Yaþamak neden bu kadar gaddar olur? Hayatýmdaki insanlarý silemem kaderimden ama insanlarýn önce yüzlerini silerim.Sonra bir silüet gibi kalýrlar beynimde.Bir gölge bir karanlýk olurlar düþüncemde.Ve artýk ben kendi karanlýðýmda yapayalnýz kalýrým öylece. Sadece kapýmý ölüm rüzgarý çalar.Ve yine gözlerim aðlar.
Hayat dönüþü olmayan bir yoldur.Ve ben arkama bakmadan giderim. Önüme gözlerimi katarak aðlaya aðlaya giderim.