ÝLK AÞKIMA…

Aþka ilk inanýþým sendin. Eðer aþk vazgeçilmez olsaydý önce sen beni yokluðuna mecbur býrakmazdýn. Bilirsin kýzlarýn ilk aþklarý babalarýdýr. Büyüyünce babamla evleneceðim derdim çocukluðumun masumiyetiyle. Aþka olan inancýmý seninle kaybettim.
Küçücük omuzlarýma kocaman bir ailenin sorumluluðunu yüklediðinde vazgeçtim aþktan. Çocuksu düþlerimi de beraberinde götürdüðünde öðrendim aþkýn acý halini.
Dümeni elime verip gittiðinde baþladým ailemin rotasýný belirlemeye. Alabora etmeden, kayýplar vermeden kaptaný olmaya çalýþtým gemimizin. Küçücük ellerimin idare etmeye çalýþtýðý dümen çok aðýrdý yüreðim için. Ben büyüdükçe dümen küçüldü belki ama kaçýrdýðým yýllarýn karasýna bir hayli uzaktým artýk.
Ýlk defa yoruldum baba! Ýlk defa korkuyorum alabora olmaktan. En büyük aþkým sendin ve gittin. Þimdi aþkým demeye korktuðum biri daha var. Daha büyük dümenlere, daha büyük acýlara mecalim yok. Ýlk kez rotam belirsiz, yolumu bilmiyorum...