"Yerinede sevemem, kimseyi göremem, kalbe laf geçiremem... Buda senden olsun, adý kader olsun, kattýklarým helal olsun...
Alýp baþýmý gitmek, bu yerleri terk etmek, ismini bir kalemde silmek... yeminim sözüm olsun, hasretin belam olsun, buda senden olsun..." der çok sevdiðim, isyaný en acý haliyle notalara döken bir dostum...

Senin yokluðunu sana anlatabilmek; anlayamadýðýn sevgimi sana anlatmaktan daha kolay, kalem tutan parmaklarým için.
Hapsolduðum göz kapaklarýnda asýlý duruyorum beni isyanlara karýþtýrýðýndan beri...
Sözlerinde, gözlerinde, ellerinde, bakýþlarýnda ve sende tutunabileceðim tek bir dal arama çabasýndayken telaþlý kalbim, omuzuma çarpa çarpa gidiþini anýmsamak hiçte zor gelmiyor...

Lanet olsun yar! Gitmek zorundamýydýn? Bu kaçýncý hançer, kalbime sapladýðýn?

Düþünüyorum zaman zaman ve kendimi dünya küllüðünde bir sigaradan farksýz görüyorum son günlerde! Karmaþýklarý oynuyorum kendi çapýmda... Koskocaman bir hiç kadar anlamlarýmdan sýyrýlýðýmý hissedebiliyorum... Yabancý ve hatta yalancý ve hatta hain bir yüreði bile insan kendinden nasýl daha önemli, nasýl daha deðerli görebilir? Bunun cevabýný yeni yeni verebiliyorum kendime... "Al nefesimi sende son bulsun, üzülmem" diyebiliyorum þimdilerde! Tüm hainliðine raðmen hala sýðdýrabiliyorum seni küçük dünyama...

Can gitmiþken yalancý beden neye yarar, kime faydasý var? Kurulu saat gibiyim artýk. Yaþam için gerekli olan, ama kalp acýsýna hiçbir faydasý olmayan yaþamsal gerekliliklerden baþka hiç bir hareket yok beyin komutlarýmda...
Tükeniyorum sevgili, görmüyormusun?




Bir kalem arkadaþýmýnda dediði gibi; neden giden zamaný piç eder, mutluluðu hiç?

Bilmiyorum...