Yalnýzlýðým yaralar beni. Þizofreni dolu kelimeler hançer gibi saplanýr ruhuma. Kan deðil yaralardan akan, gözyaþlarým dökülür içime. Nereye kadar dolar ruhum yaþlarla. Hangi noktaya kadar tutabilirim içimde. Yok, oluþlarýn yarattýðý bu ruh nereye sýðýnmalý þimdi. Ateþ dolu tarlalarda yürüyorum sanki. Var olmak nefes almak yangýnlarýn dumanýný içime çekmek gibi. Her nefesle zehirleniyorum ama sonu gelmiyor bu nefeslerin. Ýðrenç, mide bulandýrýcý sancýlar baþucumda. Baþ edemiyorum varlýðýmla. Hani nerde yok oluþum. Bir ben mi yok olamýyorum. Varlýkla cezalandýrýlmýþ gibiyim. Hiçbir þekilde yok olamýyorum. Yaralý ruhu hiç silemeyeceðim sanki. Bu nasýl bir yaþam böyle. alýp baþýmý gitsem ayaklarým zincirde. Zincirde deðil beni baðlayan. Peki, beni baðlayan ne? Beni sýnýrlayan hangi olgu, hangi nefes?

Benim nefesim yangýn dumaný gibi. Zehirlenmiyorum ama zehirliyorum. Nasýl biter bu kanýmdaki zehir, nasýl yok olur. Gözlerim tarihin elçisi. Aynaya bakmaya korkuyorum. Nasýl bir lanet bu. Kim kurtarabilir beni. Hançer darbelerini kim tutabilir. Hatta kýrmalý biri ruhuma saplanan hançeri. Sonsuza kadar kurtarmalý beni. Alevlerin içinden almalý. O zaman ya gerçekten yok olurum, ya da gerçekten var olurum. Saçmalýyorum, bu lanetlenmiþ ruhu kim kurtarabilir ki, kimse kurtaramaz.

Sadece ben varým kendimde, kronik bir þekilde acýnasý bir ruhum. Yalnýz, sahipsiz kendi bedenine bile ait olmayan bir ruh... Kahrolasý yaþamlar serüveni Dünya. Talihsiz yaþanmýþlýk serüveni. Baþrolde de ben yani benleþemeyen ruh...