Genç kadýn o günleri anlatýrken gözleri uzaklara daldý. Boyunca kýzlarý vardý. Biri on sekizinde, diðeri on dördünde dünya güzeli iki kýz, annelerinin anlattýðý öyküyü merakla dinliyorlardý. Önce, sýradan, öylesine bir öykü olduðunu düþünerek gözlerimi otuz iki- otuz üç yaþlarýnda, biraz toplu, balýk etinde genç ve güzel kadýna; bembeyaz bir ten, iri kahverengi gözler ve dolgun dudaklarýyla tatlý tatlý konuþan Raziye’ye çevirdim.


Raziye henüz on beþinde. Çocuklukla genç kýzlýk arasýndaki ince çizgiye henüz adým atmak üzere. Komþu oðlu on yedisinde. Yakýþýklý, civan gibi delikanlý. Eh, uygun, ne de olsa tanýyorlar birbirlerini çocukluktan beri. Baþlangýçta arkadaþça her þey. Aþk/ meþk akýllarýnda bile deðil. Ancak gel zaman git zaman deðiþir duygular. Aþýk olurlar birbirlerine. Artýk eskisi kadar Raziye sokaða da çýkamaz. Görüþmek/ konuþmak çok zor.


Çoðu zaman birkaç dakika yeter onlara. Bahane üstüne bahane arar Raziye dýþarý çýkabilmek için. Komþuya verilecek bir dantel örneði mi var, ekmek mi alýnacak, süt mü götürülecek Ayþe Teyze’ye, hazýr Raziye. Hemen koþar. Aðabeyleri nasýlsa iþte güçte. Annesinin de canýna minnet, elinin altýnda imdadýna koþacak bir Raziye var.


Nebi, iple çekerdi Raziye’ nin sokaða çýkacaðý zamaný. Evlerinin önünde volta atar. Gözü pencerede/ kapýda, Raziye göründü mü, içinde çiçekler açar, dünyalar onun olurdu. Her gece uyumadan önce, geleceðe dair planlar yapar, Evlendikleri zaman nasýl geçineceklerini düþünür, askerlik, iþ… önünde kocaman bir handikap, çaresiz uyur kalýrdý.



Sonunda görenler yetiþtirdi haberi ailesine. Babasý bir taraftan, annesi bir taraftan verip veriþtirdiler günlerce. Raziye hiçbir þey söyleyemedi. Aðzýný açsa aðabeyleri de dahil döveceklerdi belki de. Korktuðu gibi olmadý; ama artýk dýþarý çýkmasý çok daha zordu. Nebi, evin önünden bile geçemiyordu. Ýki çaresiz aþýk, boyunlarýný bükmüþ, kaderlerine razý olmuþlardý. Ellerinden bir þey gelmezdi ki. Kaçsalar, nereye gider, nasýl geçinirlerdi? Zaten Raziye baþtan beri bu konuda kararlýydý. Ne olursa olsun ailesinin izni olmadan evlenmeyecekti. Bu ayrýlýk her ikisini de canýndan bezdirdi.Çocuk gözleri yaþlarla ýslanýr, gizli saklý doyasýya aðlarlardý.


Aradan geçen birkaç hafta unutturmuþtu olanlarý. Artýk Raziye’nin ailesi de biraz daha az baský yapmaya baþlamýþtý. En azýndan karþý komþuya kadar gitmesine izin veriyorlardý….


Ne olduysa o gün olmuþtu. Annesi karþý komþudan biraz yoðurt alýp gelmesini istemiþti Raziye’den. Raziye koþarak gitmiþ tam evin kapýsýný çalmaya hazýrlanýrken Nebi gelmiþti.

-Hemen çatýya çýk,demiþti.

-Olmaz bir gören olur. Çýkamam.

-N’olur! Ýki dakika…. Ýki dakikadan ne çýkar?


Dayanamadý Raziye, komþularýnýn evlerinin üstünde ambar gibi kullandýklarý çatýya çýktý. Arkasýndan da Nebi çýktý, içerisi loþ ve soðuktu.

-Nasýlsýn? dedi Nebi özlemle, Raziye’nin gözlerinin içine bakarak.

-Ýyiyim, sen nasýlsýn?

-Ben, seni göremeyince deli oluyorum.


Bir ayak sesi duyuldu, ikisi de nefesini tuttu. Kapý kapalýydý; her türlü tehlikeye karþý, bir köþeye saklanýp beklemeye baþladýlar. O da ne?!… Biri kapýyý kilitliyordu üstlerinden. Birbirlerine baktýlar. Yapacak hiçbir þey yoktu. Ayný ayak sesleri yavaþ yavaþ aþaðýya yöneldi.

-Ne olacak þimdi? Nasýl çýkacaðýz buradan, Raziye’nin elleri titriyordu. Kapýya yöneldi.


-Hayýr! Açýlmýyor, gerçekten kilitlenmiþ.

-Sakin ol! dedi Nebi.

-Bir çaresine bakacaðýz.


Baðýrsalar herkes duyardý. Hele Raziye ‘Anne!’ diye seslense hemen koþar gelirdi annesi. Ama ya sonra ?

-Olmaz, baðýramam. Beraber olduðumuzu görürlerse öldürürler beni.


Çatýnýn bir orasýna, bir burasýna gidip geldiler; kapýyý zorladýlar, hiçbir hal çaresi yoktu.Sonunda yorulup oturdular bir yere. Oradan buradan konuþmaya baþladýlar. Hava kararmaya baþlamýþtý, akþam oluyordu. Raziye:

-Çok soðuk, üþüyorum, dedi. Nebi, çýkarýp ceketini Raziye’nin üstüne örttü. Saatler uzuyor, kimseden hiç ses çýkmýyordu. Artýk konuþacak da bir þey bulamaz olmuþlardý. Korku, büyüdü büyüdü, bir aðýrlýk çöktü Raziye’nin üzerine, uyudu kaldý.

-Raziye kalk! Kapý açýlýyor, dedi Nebi. Raziye sýçradý yattýðý yerden.

-Çocuklar ne iþiniz var burada? Ahmet amca’nýn sesi boðuk ve þaþkýndý.Hiçbir þey söyleyemediler. Sessizce baþlarýný öne eðdiler.

-Anladým,dedi Ahmet amca.

-Çok üþümüþsünüz belli. Haydi aþaðýya inelim.


Soba yanýyordu. Ahmet amca, Hatice teyze’ye durumu açýklamaya çalýþtý ama onun bir þey anlamadýðý gözlerinden belli oluyordu. Yine de, bir ’tuh tuh!’ sesinden baþka bir þey çýkmadý aðzýndan. Karýnlarýný doyurup, ýsýndýklarýna kanaat getirdikten sonra Ahmet amca:
-Haydi, evlerinize, dedi.
-Merak etmiþlerdir sizi.
Teþekkür bile edemediler. Dýþarý çýktýklarýnda Nebi, ýsrarla:

-Ben, seni oraya göndermem, bize gidelim. Kaçtý derler, hiç olmazsa. Þimdi seni döve döve öldürürler, dedi.

-Olsun! dedi Raziye.

-Ben eve gideceðim.


Bir ara vazgeçti. Korkusu ayaklarýný Nebilerin evine yönlendirdi. Sonra durdu, kendinden gayet emin evine doðru döndü.

-Ben balkondan çýkar, içeri girerim, sen git! dedi. Nebi çaresiz, razý oldu.


Balkona çýktýðýnda evde büyük bir kalabalýðýn olduðunu gördü. Vakit geç olduðu için perdeler kapalýydý. Ama seslerden herkesi tanýmýþtý.Teyzesi, amcalarý, aðabeyleri…herkes onu merak ediyordu.


Buradan sonra genç kadýn bir soluk aldý: ‘ Buradan sonra ne oldu bilmiyorum. Sadece balkon kapýsýnýn açýldýðýný ve babamý hatýrlýyorum. Daha sonra Nebilerin evindeydim. Nasýl geldiðimle ilgili hiçbir þey hatýrlamýyorum.’


Meðer tüm gün Raziye’yi bulamayan ailesi, Nebi’nin ailesine gitmiþ gençlerin her ikisinin de ortada olmadýðý anlaþýlýnca, birlikte olduklarýný anlamýþlardý. Nebi, Raziye’yi býraktýktan sonra eve gidince onlara olanlarý anlatmýþ, en son Raziye’yi evlerinin balkonuna býraktýðýný söylemiþti.


Aile iki gencin sabahtan akþama kadar birlikte olduðunu öðrenince kararýný vermiþti. Kimse, her ikisine de ne olup bittiðini sormamýþtý. Namuslarýný temizlemek için Raziye’yi Nebilere gönderecek, böylece alýnlarýna sürülen lekeyi sileceklerdi. Öyle de oldu.


Raziye geceyi müstakbel kayýnvalidesiyle geçirdi.Ertesi gün olay polise intikal ettiði için, herkes sorgulanmýþ, polis rapor istemiþti. Raziye ne olduðunu anlayamadan doktora götürülmüþ ancak ilçede Kadýn-Doðum uzmaný olmadýðý için Antalya’ya sevk edilmiþti. Antalya’ya giderken gezmeye gider gibi gitmiþti Raziye. Doktor Haným, çok anlayýþlý ve sevecendi:

-Allah Allah, çocuðum sana bir þey sormadan mý getirdiler buraya? Raziye lal olmuþtu. Uzun süre konuþmadý. Eve döndüklerinde sanki müstakbel kayýnvalidesi ve kayýnpederi deðiþmiþler; daha bir sevgi dolu davranýr olmuþlardý.

-Artýk bir yere göndermem Raziye’yi, dedi Nebi. O artýk benimdir, kimseye býrakmam.


Kýsa sürede nikah hazýrlýðý yapýlýp, evlendi iki genç. Durumdan ailesi haberdar edilmiþti Raziye’nin, ancak:

-Hiçbirini istemiyorum, dedi Nebi. Onlar kendi kýzlarýný benim kadar sevmediler. Sadece nikah için, babasýnýn vekaletine ihtiyaçlarý vardý.


Genç kadýn baþýný önüne eðdi. Nemlenmiþti gözleri: ‘Kolay deðildi. Asker yolu bekle, iþ bul, çok kolay geçmedi bunca sene. Aðýrýma gitmiþti ailemin bana sahip çýkmayýþý. Çok geçmeden gelip barýþtýlar benimle, ancak babama ne zaman bu konudan bahsetsem baþýný önüne eðer: ‘ Hakkýný helal et kýzým.’ der.’……..