"Yazmak, bir hayaletle satranç oynamak gibidir. Hamleleri göremezsin, ama her seferinde 'şah' der." — Vladimir Nabokov"

Şiir > Yaşam

üzgün

Son Nefes

Son nefesimi vereceğimi bilsem, / Sıfırlandığımı yok sayılacağımı, / Bırakmam

düşündürücü

Gerçek

Düşlerimi çıkartsam benden ne kalır geriye / Boşluktan çekip aldığım bedenimin hazlar neresinde

nostaljik

Eski İstanbul

Canım eski İstanbul / Kandırırdı herkesi suya / Fesli,cepkenli şerbetçisi

üzgün

Esrarengiz Adam

Geceyarısı dışarıdan gelen bir sese uyandım / Penceremin kenarındaki yatağımda /

üzgün

Arayış

bir rüzgar esti / kasırga gibi kırdı bütün dallarımı /

karamsar

Farızalı

Tanrı'nın vardı merdutları / İğfal ediyor, baştan çıkarıyor / Bir

nostaljik

Esans

Nerede geçmiş zaman insanları / Elleri unlu hamur kokanları /

üzgün

Zampara

![]()İstiklal'in altını üstüne, / Kafası karar binbir deste, / Gözleri

nostaljik

Hayata Çağrı

Güneş, altın gibi parlıyor, denize düşünce, / Yasakları olmayan çocuklara benziyor.

Başa Dön