Bu kadar mı kötüydüm sende hiç bilemedim?
Gözlerinin ucundan bile geçemedim mi hiç?
Bir tebessümün gölgesine bile layık görülmedim mi?
Hiç mi dokunmadı sana, yokluğumun sessiz haykırışı?
Ben sana yaramı açtım, içimdeki karanlığı güneşe çıkardım.
Yetmedi mi?
Ben, annesizliğimi, babasızlığımı, kimsesizliğimi aldım omuzlarıma…
Ve senin kalbine sığınmaya geldim.
Ama belli ki yüküm ağır geldi sana.
Benim öksüz yanım, senin gürül gürül akan hayatına sığmadı.
Belki de sadece biraz yer istemiştim…
Bir kenarda, unutulmuş bir sandalye gibi durmaya razıydım.
Seninle susmaya, seninle hiç konuşmamaya bile razıydım…
Yeter ki orada olayım istedim.
Ama sen…
Görmek istemedin.
Duymadın.
Bir gün bile ellerimi tutmadın, yüreğimi yoklamadın.
Hiç mi var olmadım sende?
Hiç mi bir izim kalmadı yüreğinde?
Bir gece bile uyandığında içini acıtan bir yanım olmadı mı?
Yoktum…
Varsam bile eksiktim.
Senin dünyanda yerim olmadı.
Oysa ben,
Bir bakışınla iyileşecektim.
Bir kelimenle yeniden doğacaktım.
Ama sen ezmeyi kahretmeyi seçtin…
Ben ise içimde sessizce ölümü ezberledim.
