Bir mum alevinin titrek ışığında
sana yazılmış harfler görüyorum:
Kelimeler, ne geceye sığar ne gündüze,
biraz rüzgâr, biraz tuz kokusu.
Sen, uzak bir trenin camında,
bana bakarken eriyip kaybolan…
Elimde bir avuç kırık dal,
uzatsam, tutar mısın?
Yoksa bırakır mısın rüzgâr toplasın,
dağıtsın dağlara, ovalara?
Dağıtsın ki seni bir daha bulamayayım,
ama her nefeste hatırlayayım.
Aşk, masada unutulmuş bir çay bardağı:
Soğumuş, ama buharı hâlâ tüter.
Sen bahar, ben dalında solgun çiçek,
ne koparım kendimden ne düşerim yere.
Göçmen kuşlar süzülür başımın üstünden,
kanatlarında senin gözlerin saklı.
Bilmezler nereye uçar, ama uçarlar,
tıpkı benim sana doğru uçuşum gibi:
hiçbir haritada olmayan bir ülkeye.
Sana bir şiir yazsam,
kelimeler hep eksik kalır.
Çünkü sen, sözcüklerin tükendiği yerdesin,
biraz deniz, biraz gökyüzü,
ben ise ikisinin ortasında kaybolmuş bir nokta.
