Dünya ne kadar vahþi, acýmasýz ve garip. Bir yanda mutluluk ve yaþama sevinci ile sarhoþ, diðer yanda bir yudum ekmeðe muhtaç aç insanlar var. Oysa anlatmak istediðim yada anlatacaðým bu deðildi benim. Diðer tarafta çaresizlik içinde kaderi ile baþbaþa kalmýþ, ölümü bekleyen yani öleceðini bilen insanlar. Haalbuki hepimiz birgün öleceðimizi biliyoruz, fakat bu gerçekle hiçbirzaman yüzleþmediðimiz için umursamýyoruz bile onu....
   Düþünsenize þöyle bir hayal gücünüzü zorlayýpta, mesela birgün doktora gidiyorsunuz ve doktor size amansýz bir hastalýða yakalandýðýnýz söyleyemiyor, ve bunu sadece yakýnlarýnýza söylüyor.Sizede tabiiki basit bir hastalýðýnýz olduðunu söylüyor.Elden ayaktan düþmüþ, kendi ihtiyaçlarýnýzý bile kendiniz yapamaz olmuþsunuz, iþte tam o anda filizleniyor içinizde o ölüm tomurcuðu.Kýzýyorsunuzu herþeye ve herkese çocuklarýnýza ve yalanlarýna asabi davranýyor onlarý kýrýyorsunuz.
   Oysa baðýrdýðýnýz, kýzdýðýnýz sevdikleriniz deðildir o anda.Filizlenen o duyguyu kýrmak atmak yoketmektir tüm amaç ama yoktur bunun bir çaresi diyemezsiniz.
   Yaþam çok anasýnýn gözü birþey, ölüm gibi.Tek fark var aslýnda birini kabullenmenin kolaylýðý kadar zordur ikincisini kabullenebilmek....