Gündüzün aşifteliği her an yüzünüze vurmakta, ve güneş ışığı beni olduğumdan daha çirkin göstermekte ondandır ki gecenin lütufkarlığına sığınmam. Tıpkı bir baykuş, yarasa misali.
Ve bir yılan olur gece, hışırtılar içinde koynuma doğru süzülür. Soğukluğu bir ölümcesine üzerime yerleşir. İmgesiz ve berraktır. Her şey olduğundan daha gerçeksi görünür. Bana yüzyılların şiirini söyleyerek hameln'liler gibi ıslığıyla peşine düşürür beni, bir gece türküsü mırıldanarak takip ederim.
Gece yalnızlığın başrollerindendir. Duygular daha bi pasifleşir.Petrol siyahında kaybolan gözler gibi olur kalpler. Kara şirinler, mavi gargamel gibi.
İnsanlar zamanı kurcalar, daha fazla çalışmak, boyun eğmek, yüz vurmak için. Güneş rahmet buyurmuyor, aya sığınıyoruz.
Yalnızlık insanın ulaşmak istediği en büyük değer, her şeyinizi kaybettiğinizde ona varabiliyorsunuz.
Gece üzerine methiyeler düzerken içime bir ürpeti çöktü. İrkildim ve kulağımı jilet misali bir tıslama yalayıp geçti. Boynuma doğru kavislenerek büyük üstad* dedi ki : " Öğüt vermek için çok toysun, fakat yazılanlara inanmayacak kadar da zekisin. "