Bir parça ekmeği, bir yudum suyu dağıtırız cümle âleme, son kuruşumuza kadar verebiliriz tüm paramızı pulumuzu, her şeyi gözümüzü kırpmadan paylaşırız da bir sevdiğimizi, paylaşamayız.

Amatör bir kıskanış değil bu. O an şeytan tırnaklar yüreğimizi, engerekler yalar içimizi, yer çekimini inkâr eden bu hal, yıldırım çekimine aşina . Bir ressamın tablosunu kıskanmak gibi değil, bir yazarın en meşhur mısralarını kıskanmak gibi hiç değil, ya da ünlü bir bilim adamının icadını…

Bencil bir deliye dönüşürüz. Şehir delileri olur hani, kendiyle konuşan işte onlarla bir olmak gibi. Habire mırıl mırıl, beynimizin içini kemirir ucube kemirgenler. Hani görürsünüz ya bir kâbus, uyanmak istersiniz, ama bir türlü uyanamazsınız öyle bir kâbusa demir atarız.O an sonsuza dek koşarak kaçmak isteriz ama hiçbir yere erişemeyiz.

Kulaklarımız uğuldar, ne diyeceğimizi, nasıl davranacağımızı bilemeyiz. Burun üstü düşeriz yersiz yurtsuz, püskürme arifesindeki bir yanardağa. Ölümcül bir sahiplenme hastalığı teşhisini koyar bize, psikanaliz. İncecik bir zehir tadı duyarız sanki dilimizde, önlemeye çalışırız önce, olmaz, olamaz. İkinci bir hamleyle kontrol etmeye çalışırız, o da başarısızlıkla sonuçlanır. Damarlarımızda ateş gibi, hızla yayılmaya başlar bu siyanürden bozma his, engelleyemeyiz.

Bir yerde okumuştum. Kıskançlık ve nazar arasında benzer bir kimya varmış. İkisi de negatif iyonlar saçarmış çevreye, tek farkla ama birincisi sahibine, ikincisi yöneltildiği kişiye zarar verirmiş.

Zarar vermek… Reddediyorum! O küçük zarar kelimesini! Küçücük, anlamsız, beyhude, yetersiz ve sığ kalıyor, onun bizde verdiği yıkımı anlatmak için. Bizi baştan aşağı yıkar, darmaduman eder “kıskanmak”.

İstemsiz bir şekilde aklıma kediler ve onların kıskandıklarında nasıl da huzursuz ve asabi oldukları geliyor. İşte; öyle çaresiz, öyle saçma sapan, öyle ölçüsüz bir kıskanış bu… Derin, depderin… Bir çukuru boylayıp, etrafında çıt diye bir sessizliğin olmasına benziyor. Bağırıyorsun, son sesinle, ama “çıt”… Sesinin yankısı bile yok, kendine dahi kayıpsın o çukurda. Ya da gökten iri taş yağmuruna yakalanmış, bir şaşkın oluruz, o bütün taşlar bir bir üzerimize yağarken, incinmedik bir tek yerimizi bırakmaz.

Kendi halinde, sulh içinde bir devletken… Birden güm diye ansız bir savaşın içine düşürür bizi “kıskanmak”. Tüm cepheler şimal. Kan revan top tüfek nasıl da kırmızı nasıl da gürültülü bir harp. Vurur bizi o his tam göğsümüzden, ıskasız, milim hatasız. Bedenimiz hafifliyor o sırada, ama içimiz ağırlaşıyor, içimize kan birikiyor.

İnsan ölmeden önce gülmeli son kez deriz ama olmaz. Akıl gülünecek her şeyi yakar. Bir tek kıskanırız o an, amansız, dur duraksız!

Sanki… Evren birleşir bize karşı, tüm evrenden “onu” kıskanırız. İns/ cins ne varsa akitleşir bize karşı, tüm gözlerden “onu” kıskanırız.

Güneşin, Ayın ışığından ve rüzgârın esişinden tenini.
Bakıp, gördüğü her manzaradan, gözlerini…

Öyle böyle değil, öyle böyle değil. Yediği çataldan, içtiği bardaktan dudağını… Parlaklığına hayretle baktığı yıldızdan imrenişini, bir başkasına söylenmiş her sözden dolayı sesini. Uyuduğu yastıktan başını, birinin tokalaşmak için uzattığı ele karşılık, uzattığı elden, elini…

Ve düşerse saçlarına bir gün aklar…
Biliriz ki siyahını beyazından, beyazını da siyahından kıskanacağız her daim...