Dolaşmak ne zamana kadar,
Esrarlı labirentler içinde?
Ne zamana kadar aşmak dağları,
Eritmek dağların karlarını,
Dinlemek yolların vefasızlığını,
Ve inlemek yollarda?

Uzadıkça uzuyor mesafeler…
Umacı resimleri, artık korkutmuyor çocukları.

Çocuklar korkmuyor devlerden,
Devlerse korkudan inmiyor Kaf dağından…

Kurudu kanımın kaynağı;
Akan kan değil, damarlarımdan.

Sallanan titrek bir el, saklanan nemli gözler,
Bükülen boyun:
Hoşça kal…

Soluk yüzlü geceler, kanlı bir hançer mi ruhuma saplanan?

Sabah, halaGeceyle mi savaşıyor?
Bu kan benim mi yoksa?
Ya hançeri tutan el?
Kim kanımın katili?

Biraz su bul,z em zem olsun.
Yıka kirini kanımın.
Kimse bilmesin öldüğümü.
Kanlı gömleğimi, göster Yakup’a.
O anlar beni…

Aynalarda dahi görünmeyen.
Şeffaflaşan, buharlaşan, uzaklaşan…
Bulutların ardına saklanıp, yağmurlarla inmeyen.
Alıp insandan merhametin kalbini, asumana kaçan insanlık gibi;

Kimse bilmesin, gittiğimi…

Artık sen durma
Bunların üstünde.

Düşünmeye gelmez bu işler.

Aklını kaçırır insan, karabasanlar basar gecelerini.

Gözlerinden uyku süzülür,
Gözlerinde uyku tüter,

Sen uykuya hasret, ben sana…

Hayallerimse, rüyalarımdan beter.

Bakma yüzüme,
Kaldırma kafanı,
Ve sakın gelme üstüme,

Orda kal…