Yorgunluğumun soluk soluk arttığı gecelerden birindeyim.

Pişmanlığı, mutlu anlar ile harmanladığım tozlu duygularla yüzleşmek vaktindeyim.

İlk korkum, kendim.
Yüzümdeki maskı çıkarmadan savaştım hep..
Aşkla, nefretle, kinle, aynadaki kendimle...
Yürekte belki, ama dilimde kabul olmadı bencilce hatalar. Suskunluk baki kalsın istedim, çünkü korktum.
Kendimden korktum.

Bir sonraki ise affedemediklerim.
Büyük darbeler aldıktan sonra, kötülükleri camdan aşağı itip mutlu olan insanlardan olamadım hiç.
Çünkü acıttı, tüm darbeler benden büyük şeyler çalmıştı.
Bir de hala yakamı bırakmayan o sirk soytarısı var. Susmadan konuşup rüyalarımı gasp eden. Onun asla ölmeyecek ruhunu öldürmeye and içmiştim...
Yapamadım, korktum.
Karşımdaki zeki düşmandan korktum.

Son korkum, hayallerim.
Her gece yattığımda, uyandığım sabah gözlerimi ona açacağım insanı hayal ediyorum. Ona gidiyorum, geliyorum. Bazen susturuyorum hayallerimde, bazen ise duymak istediklerimi konuşuyor. Gece karasında hayalimle beraber vakit geçiriyoruz. Bazen gidip yanında fırtınalar koparıp bana karşı nefretini izliyorum gözlerindeki, bazen de tek masum hissettiğim yere, göğsüne sığınıveriyorum. Geçiyor bir kaç dakikalığına herşey. Hatta bazen hayallerim beni uyutuyor. Çok canımı yakmadan sabah ediyoruz beraber.
Hayallerimi teker teker yazmak istedim hep, yapamadım. Bir sonraki gün yazdığım kağıdın leklenmesinden korktum.
Hayallerimden korktum...

Şimdi ise tüm korkularıma karşı koyuyorum.
Yeneceğim demiyorum, yalnızca korkularımın korktuğu taarruzun davetiyesini veriyorum.
Bu sefer düşsem de, girmeyeceğim o toprağın altına. Kazacağınız zemini sertleştirdim.
Hep, çocuklara yadigar bir kazak gibi sandıkta gizlediğim o hislerimi çıkarıp üzerime giyme vakti.
Kalp şeffaf, dil şeffaf, yalnızca ciğeri çürüttüm.
Bu sefer, beni ben yapan duygularımı değil, acılarımı toprağa gömdüm.