Ve işte sonsuzluğa uğurlanan şeyin ruh olduğuyla karşılaşıyoruz bir kez daha.
Sonsuzlukta yavaşça dalgalanan ruhun huzuruna.
Belki de ebediyettir insanı yaratıcı kılan, tıpkı tanrının şefkatli avuçları gibi.
Açılan bir el duaya, açılan bir kalp dileğe, insanı tüm huzursuzluklarından sıyırarak yolluyordur ebediyete.
Çırılçıplak ulaşıyorsak cennetin kapılarına, soyunmalıyız,
Masumiyete soyunmalı ve ilk önce şu günahkar bedeni sonrasında ise affetmeliyiz şu üç günlük dünyayı;
Dün, bugün ve yarın...

Dünümüz, hep bugünde kalır. Bugün ise ne kadar kalpten dilediğine bağlıdır.

Yarın, ellerinin kirine, yüzünün akına göre karar kılar, ve böylece bir hayat daha biter.
İşte geçen bu üçten yalnızca elimize bir geçer.

Yaratılmış en becerikli, en karanlık, en doğru ve en yanlış varlık;
İnsan.....