Gün biterken olağanın dışına çıkmış anların ölümüyle ,damağımda anlamın tadını alıyorum.Gerçeklik duygusunun bende bıraktığı iz bir saman tadını andırıyor.Çiğ ve aidiyetsiz bir hissi var.Oysa benim bakışım gerçekliğin sanatla deformasyonu.Bu şekilde varım,nesnelerin dalgalandığını ve onların sıcaklığını gözlerimde hissediyorum.Dünyanın kendi kendini yok etmesi,kafamın içinde şahane imgelerin ortaya çıkmasını sağlıyor.Zaman kavramını dolup boşalan küllüklerden anlayan,devam etme gücünü köhne barlardan alan,sadece yaşantılama eyleminde bulunan bir aylak,yitik,ben.Hayatıma felaketlerle bir nitelik kazandırıyorum.Bana parmağını sallayanın parmağını kırarak anarşiyi benime öğretiyorum.Yoldan ve arzulardan vazgeçemiyorum.
-
Duydum bir bahar gecesi sakinlikle yıkılan beynimin varoluşu söndürme çığlıklarını ve usulca sarıldı sigaralar,kadehler kaldırıldıgeleceğe,artık bilek kesikli geleceğime.Titreşti hava,hava polen ve hüzündü.Yeryüzünün kahve-sigara kuşağının en ağlak çocuğuydum,ölümü gören.Kalkıp kapatıp bilinci,bozuk bir televizyon,parazitli bir ekran gibi sağa sola birkaç vuruş düzelir şizofrenik sancılar.Usulca sarıldı sigaralar ve kadehler kaldırıldı bilgeliğe,birde köy meydanında deliren Niçe’ye,5.kattan atlayan Nilgün’e,aynı yaralı Özge’ye.Devrimci mücadele devam etmeli.Açılsa da gözler soluk hastahane tavanına,devrimci mücadele devam etmeli.
-
Bakın benim toplumsal faydam yok,sokaklarda görürsünüz benim gibi aylakları.Ah benim zayıf bedenim,şimdi ne uzağım maddesel dünyadan.Yalnız romantik bunaltıcı sıcak altında,hatırlatıyorum kendime,bu gökyüzü figandır.Soluduğuna dikkat et.Değişecek bir dünya var.