...Oysa, pek çok kez sensiz seyahat etmiştim..Bu kez olduğu gibi hissetmedim hiç ama...Adım adım uzaklaşmak nedense zor geldi..Yakınlarında olup, aynı havayı solumak bile zaman zaman teselli olabiliyormuş demek...
Hayır hayır...Duyguları tanımam sanma...Öyle iyi tanırım ki ben onları...Dibine kadar yaşamışlığım vardır her birini...Hangisinin hangisi olduğunu bilecek kadar sohbet etmişliğim...Adını koymak için günlerce,bazen aylarca hissettiğimi düşünmüşlüğüm vardır...Sen nereden bileceksin ki beni?!!!Ben sadece bir “zannım” sende...Kimi zaman aklında,kimi zaman fikrinde,kimi zaman duygunda herkesleştirdiğin...Sarılmak istediğimde ruhuna,ötekileştirdiğin...Hep uzaktan,hep mesafeli,hep yabancı hissettiğin...Ne zaman merak etsem seninle ilgili bir şeyi ,bir vesile ile cesaretimi,samimiyetimi kırmışlığın vardır senin...Sana kendi hislerimden bahsedeceğimde,hep bir eleştirildiğini düşünmüşlüğün...Bilhassa konuşmayıp,hatta buna yanaşmayıp iç dünyanı bana “bile” açmamışlığın...”Bile” deyip hadsizlik ediyorum aslında,değil mi?Değil belki de... En azından güven duyuyorsun bana... Bunu biliyorum...
Ve bazen...Bazen,öyle anlar oluyor ki...”Bilindik sen”den tümüyle farklı bir adam çıkıveriyor karşıma...Gözlerinde öyle anlamlı bakışlar,dudaklarında öyle içten gülümsemeler...”O an”a hapsolup kalmak için ölüyorum...Ama işte o anlar, o kadar bazen ki...
Hayır... inan ne olduğunu bilmiyorum...”İnanmadığın”a inanıyorum ben aslında ve tersine...Ama bunun...şimdikinin...bir süredirkinin....ne olduğunu...işte bunu,hakikaten bilmiyorum...