Kendimi, aðzýna kadar dolu ofislerde, süpermarketlerde, yollarda, asansörlerde kimseyle konuþmayan biri olarak fark edince; “kimlerle konuþuyorum ben” diye düþünmeye baþladý iyi eðitilmiþ ama çok kilometre yapmýþ yaþlý belleðim…

Kimsenin etlisine sütlüsüne karýþmadan, steril bir þehirli hayatý yaþýyor olmamýn gerçeði de midemi bulandýrdý. Kendimize konan bu konuþma ve yakýnlaþma yasaðýný internette, “sosyal medya” sayesinde üzerimizden atmaya baþladýðýmýzý fark ettiðimde kendime de acýmaya baþladým…

Normal þartlar altýnda çoðumuz eve gelir gelmez þayet; dýþarýda birileriyle buluþmayacak, sohbet etmeyecek veya bir programa katýlmayacaksak ilk olarak ya telefonlarýmýzý veya bilgisayarlarýmýzý açýp, sosyal medyada laklak etmeye baþlýyoruz. Twitter, Facebook, Ýnstagram, Linkedin, WhatsApp, not in listeler, mesaj panolarý, forum bölümleri, arkadaþ gruplarýnýn illa ki boþ býrakýlan bir yerlerine birþeyler karalayarak: “ben de buradayým” diye haykýrýyoruz þehirli insancýklar olarak…

Peki neden böyle yapýyoruz?

Cevabý çok basit: Birileri bizi bulsun, keþfetsin diye…

Kaybolmuþlar tarafýndan bulunmayý beklemek, kendini nette arayanlarý “beni merak et, keþfet, bul, sevmeye çalýþ” diye ikna etmek… bunu tanýdýk kimseyle yapamayýp umudu tanýmadýklarýna taþýmak çok hüzünlü deðil mi sizce de? Kendine naylon arkadaþlýklar uydurmak, birileri beni önemsiyor merak ediyor, online(!) olmadýðým akþamlarda beni soruyorlar, diye düþünmek ve bu düþüncelerle avunmak…”yalnýzým yardým et” diyen çaðdaþ erkeðin ve kadýnýn sessiz çýðlýklarý ne zaman son bulacak insan düþünmeden edemiyor…

Bir þeyler yazarak bir diðerine ulaþmaya çalýþmak ne denli bir çaresizliðin sonucudur vallahi merak ediyorum…

Karþý masanda oturanla paylaþamadýklarýný, binlerce kilometre ötede yüzünü hiç görmediðin biriyle paylaþmaya çalýþmak, neden bu kadar çekici gelir ki insana?

Ýletiþimi istediðin an kesebilmenin rahatlýðýndan mý?

Yüz yüze görüþmenin yarattýðý fiziksel önyargýlarýn ve stresin olmamasýsýndan mý?

Sorumluluk dolu hayatýmýzda bir mola kullanmak için mi?

Konuþulan sözlerin hiçbirinin sorumluluðunu taþýmak zorunda olmamak mý çekici kýlýyor?

Ýçimizdeki en þýmarýk ve en bencil duygularla giriyoruz çoðumuz internete. Kimseyi düþünmeye ve kimseye yardým etmeye veya bir baþkasýnýn sýkýntýsýnýn birazcýðýný bile omuzlayýp karþý tarafýn sýkýntýsýný azaltmak gibi bir niyetimiz de yoktur aslýnda. Hiçbir sözümüzün arkasýnda durmaya da gerek görmüyoruz kendimizi. Bir sürü de yalan, dolan, iftira atýp ne söyleyeceksek büyük bir rahatlýk içinde söyleyebiliyoruz. Tutarlý olmak ve sosyal statümüze uygun davranmak gibi bir baský olmadýðý için internette, bir týk daha rahatýzdýr. Her gün sanal elemde yeni kimliklerle arz-ý endam edip, sanal alemin dar ve karanlýk koridorlarýnda fink atabiliyoruz… Bu arada birileri de beni bulur, keþfeder ve anlarsa ne ala… hiç deðmeyin bu sýradan, basit keyfin vermiþ olduðu hazza…

Çocukken terminatör filmini ilk seyrettiðimde nutkum tutulmuþtu. Bir gün uzayla, robotla, insanlarýn birebir baðlantýlar kuracaðýna ve bunlarla bir yaþam süreceðini öngörmüþümdür. Ama bu parlak kýyafetleri giyen uzaylý ve dünyalý hayatýn içinde monitörlere bakarak kahkahalar atmayý, ya da online(!) olup bizden bin km ötedeki yabancý bir kadýna veya erkeðe hiçbir ipucu býrakmadan; elektronik postalar yollayýp, konuþmayý, dertleþmeyi gerçekleþtirebileceðini hiç düþünmemiþtim… Hatta bu düþünce bana göre ay da yürüyor olmaktan daha uzak gelirdi.

Temizlik için bir robotumuz olacaðýný çoðumuz -ki özellikle benim jenerasyon- hayal etmiþtir. Fakat kendimizi bir robot gibi bulacaðýmýzý, elektronik birer sevgilimiz, çok samimi bir dostumuz, arkadaþýmýz, yarimiz filan olacaðýný düþünmemiþizdir…

Yüzde yüz pamuk ve ketenden kýyafetlerimiz olacak olmasýna da cyber edilmiþ duygularýmýzla internetten kýz arkadaþlarýmýz veya erkek arkadaþlarýmýza mikrodalga fýrýnlarda saf zeytinyaðýnda yemekler piþirirken, çizgi film jetgil ailesinden ne kadar farklý olabilirdik?

Sanýyorum benim kuþak yani, seksen kuþaðý kayýplara karýþtýlar…

Neredeyiz ulan biz?