Çocukluðumdan beri yeþil alanlarý, yeþillendirilmiþ yol kenarlarýný ve aðaçlarý severim. Aðaçlara olan bu düþkünlüðüm, zamanýnda onlarýn her çeþidini görmemi, tanýmamý saðladý.. Bu sevginin sebebi her ne olursa olsun kendimi çok þanslý sayýyorum…

Aðaç sevgim, büyük þehirlerde yaþamaya baþladýktan sonra da hiç eksilmedi. Örneðin, Ýstanbul’a geldiðim 1997 yýlýndan bugüne kadar kentin yeþillendirilmesi, aðaçlandýrýlmasý ile ilgili yapýlan her faaliyetti takip edip fýrsat buldukça fahri olarak katýlmýþýmdýr. Gah ekilen bir fidana su taþýmýþýmdýr, gah kesilen aðaçlarýn kesilmemesi için canýmý siper etmiþimdir… Kent yaþamýnda aðaçlarýn farkýna varmak, onlarla bir gönül iliþkisine girmek, inanýn insanýn hayatýný renklendiriyor… Çünkü aðaçlar, bir soluk borusu gibi büyük kentlerin insanlarý için. Onlarýn; saflýðý, temizliði, canlýlýðý, doðallýðý yaþama sevincini hatýrlatýyor insana. Bu güzellikleri seyrederek, onlarla ‘konuþarak’ kimsenin eriþemeyeceði bir çok mutluluða çok kapý araladým…

Ýþte bu sebeplerden kýrsal alanlarda yaþadýðýmdan da deðil, büyük þehirlerde de hep aðaçlarým oldu; kimi bir meydandaki dut aðacýna yahut cevize kaptýrmýþýmdýr gönlümü, onu kendi elimle dikmiþ, büyütmüþ saymýþýmdýr kendimi... Kimi zaman da evimin penceresinden gördüðüm bir incir ya da çýnar aðacýný, söðüt aðacýný sahiplenmiþimdir. Benim bu ‘yasak aþk’larýmdan kimsenin de haberi olmamýþtýr. Þimdi de odamýn balkonundan yüzlerini gördüðüm, seslerini duyduðum bir sýra aðacým var benim. On bir katlý binamýzýn ikinci katýnýn balkonundan aðaçlarla her sabah selamlaþýr, yüz yüze gelirim.. Tam karþýmda duran ayva aðacýnýn, erik aðacýnýn kokusunu ciðerlerime çekerim kimsecikler uyanmadan.. Özellikle ayva aðacýnýn o sarý sarý ayvalarý nasýl ýþýldýyor bir görseniz sizlerin de içi kýpraþýr… Sonbaharýn geçiþini, yere düþen meyveleri haber verir hemen. Yanýndaki erik aðacý ve þeftaliye de ayný duygularý besliyorum. Binanýn ön tarafýnda uzunca bir kavak ve iðne yapraklý çam… Her mevsim onlardaki deðiþimi izliyorum balkondan. Çiçek açýþlarýna, meyve yüklü dallarýna; yaprak dökmüþ, kýþa, ayaza boyun eðmiþ hallerini inceliyorum. Çoðuyla laflýyoruz, bazen ben onlara, bazen de onlar bana bir þeyler söylüyor. Kimi mutluluktan, kimi de kentlerde yok oluþlarýnýn hüznünden açýyorlar sözü…

Ýþte o söz açanlardan birileri de ÝBB’nin katlettiði 112 çýnar aðacý… Ýstanbul Büyük Þehir Belediyesi’nin Dolmabahçe’de kestiði 112 anýt çýnar aðacýnýn acýsýný içimden bir türlü söküp atamýyorum… “Altý üstü aðaç deðil mi abi! Kanserliymiþ kessinler bir þey olmaz” diyenleri þuracýkta bir kaþýk suda boðabilirim… Bir kentin soluk almasýný, bizlerin nefes almasýný, gölgesinde yürüdüðümüz o güzelim aðaçlara nasýl kýyabildiniz be!? Bu nasýl vicdansýzlýktýr ki kökünden kesip attýnýz… Aklým almýyor, içim yanýyor… Ýstanbul’da bin bir zahmetle rahmetli Kadir Topbaþ’ýn zamanýnda yapýlan yol yeþillendirme çalýþmalarý Ýmamoðlu döneminde sökülüp atýldý maalesef… Artýk yollarýn kirini, tozunu, topraðýný o yeþil alanlar yerine bizler çekiyoruz ciðerlerimize… Ne uðruna söktüler? Grafiti denilen aptalca duvar resimleri uðruna… Kimileri de yeþil alanlar için “Çok maliyetliydi” diyor… Yahu insan Allah’tan korkar! Her þeye para bulunuyor da bir tek onlar için mi para bulamýyor belediye? O yeþillikler deðil miydi gönlümüzü, göz zevkimizi yerine getiren? Gerçek þu ki bu þehrin artýk meyve aðaçlarý da yok ediliyor tek tek… Ýstanbul'un CHP’li yöneticileri yeþile, doðaya, aðaca düþman! Kiraz, iðde, viþne, badem, ceviz, aðaçlarýný çocuklarýmýzýn görmemesi için bir bir kesip atýyorlar… Bu gidiþle Ýstanbul’da çocuklarýmýz aðaçlarý görmeden, onlara dokunmadan, sevmeden, altýnda gölgelenmeden, büyüyecekler herhalde...


Yaþadýðýmýz mekânlardan çekilen yalnýz meyve aðaçlarý mý? HAYIR! Kavaklar, söðütler, çamlar, karaaðaçlar, çýnarlar.. da kanser edilip ya da bakýmsýz býrakýlýp kurutularak yok ediliyor. Yazýk! Çok yazýk! Artýk büyük kentlerin çocuklarý aðaçlarý hiç mi hiç tanýmayacaklar. Kayýný, meþeyi, ýhlamuru, sakýz aðacýný geçin, meyvelerini yedikleri armudu, þeftaliyi, cevizi, nar aðacýný bile tanýmýyor, ayýrt edemiyorlar… Aðaçlarý ancak parklarda, piknik alanlarýna gittiklerinde veya Youtube’dan ödev araþtýrdýklarýnda denk geliyorlarsa öyle görebiliyorlar. Bir dostum, ailesiyle birlikte Ýstanbul’dan Kýrklareli’ne doðru giderken, küçük kýzlarýnýn tarlalarda, bahçelerde aðaçlarý gördükçe, “Baba burada ne kadar çok park var!” dediðini anlatmýþtý… Hiç þaþýrmadým doðrusu. Çocuklar, aðaçlarýn yalnýz parklarda yaþayabileceðini düþünüyor, onlara sadece uzaktan bakmakla yetiniyorlar artýk… Bu yüzden aralarýnda da bir dostluk filan geliþmiyor maalesef…

Çoðumuz Arif Nihat Asya’nýn “Aðaç” þiirini hatýrlýyordur. Hani çocukla aðacýn sevgisini anlatan þiiri:

“Çocuk, çok sevdi aðacý..
Verirdi ona her kýþ,
Çiçekleri olaydý
Yapraklarý olaydý!
Aðaç, çok sevdi çocuðu…
Öperdi altýn saçlarýndan,
Dudaklarý olaydý..
Ve ona öptürmek için
Eðilirdi yerlere kadar, Yanaklarý olaydý!” (…)

Aðaçlar; kentlerimizden, yaþamýmýzdan çekildikçe, kesildikçe, edebiyatta, þiirde de yer almýyor, alamýyorlar iþte. Allah bilir, þairler de söz de günümüz sanatçýlarý da tanýmýyor aðaçlarý artýk. Bilseler de günlerinin içine girmediðinden ne þiirlerinde ne de milyonluk sosyal medya hesaplarýndan kesilen aðaçlara tepki göstermiyorlar ne yazýk ki!

Oysa eski þiirlerde adým baþý karþýlaþýrsýnýz aðacýn bin bir türüyle. Türküler, mâniler, ninniler; halk þairlerinin koþmalarý, semaileri; divan þairlerinin gazelleri bir aðaçlar geçididir. Karacaoðlan’ýn þiirlerine bakýyorum, neredeyse bütün benzetmeleri, iðretilemeleri aðaç üstüne kurulmuþ. Sevgilileri, bin çeþit meyvesi olan aðaç gibidir.
Karacaoðlan’ýn, Gevherî’nin, Emrah’ýn, Dadaloðlu’nun, Aþýk Veysel’in þiirlerinde de salkým saçak boy göstermiþ o güzelim aðaçlar.

“Bahçenizde nar aðacý,
Kimi tatlý kimi acý
Gönlümdeki dert ilacý
Ya bulunur ya bulunmaz” diye söylenir. Erzurumlu Emrah Hapishane Türküsü’nde incir aðacý dal verir:

“Hapishane içinde üç aðaç incir
Kollarým kelepçe boynumda zincir
Zincir sallandýkça her yaným sancýr…”

Zara’nýn sesinden dinlediðim bir türkü de þöyledir:

“Asmadan üzüm aldým
Sapýný uzun aldým
Verin benim yarimi
annemden izin aldým
Kaldým duman içi daðlarda
Sevgili yârim nerelerde…”

Edebiyatýmýzda anonim ürünlerle, halk þiiriyle sýnýrlý deðildir aðaç ve aðaç imgesi. Cumhuriyet dönemi þairlerinden de çoktur aðaçlardan þiir çýkaran.
Cahit Külebi’nin “Zerdali Aðacý” þiirini bilmem hatýrlar mýsýnýz?

“Havalar güzel gidiyor
Sen de çiçek açtýn erkenden
Küçük zerdali aðacým
aklýn ermeden…”

Aðaç þiirlerimiz bu coðrafyada bir orman deðil, bir amazon gibidir, daldýnýz mý kaybolursunuz içinde. Evet, gönlüm hepsinden dizeler yazmak istiyor size; ama mümkün mü bu?

Buraya Odisseus Elitis’in “Çýlgýn Nar Aðacý” þiirinden bir bölüm alýp koymak istiyorum son olarak…

Ve, aðaçlar da aðaç þiirleri de sýnýrsýz bir güzelliðin içine nasýl çekiyor bizi lütfen sizler de fark edin bunu… Fark ettiðiniz de ne çok þeyler söylediðini anlayacaksýnýz kuþkusuz…
Yeter ki anlamak isteyin.

“Baþý taa havalarda, ýþýyan ve övünen mor salkýmlarla,
Tehlikelere açýk, söyleyin, o çýlgýn nar aðacý mý,
Dünyanýn orta yerinde þeytanýn fýrtýnasýný ýþýkla parçalayan,
Ve günün, üzeri türkülerle iþli sýrmalý örtüsünü
Boydan boya yayan, söyleyin, o çýlgýn nar aðacý mý,
Günün ipek giysilerinden bir anda soyunup kurtulan?”

ÝBB’nin hiç acýmadan kestiði 112 anýt aðacýn acýsýna ithaf ediyorum bu yazýyý…
Dünyamýzý, mahallemizi, muhitimizi yaþanmaz kýlanlarý Allah’a havale ediyorum. Bu acýlarý herkes kendi köþesinde unutulmamak üzere not olarak yazmalýdýr diye düþünüyorum…

Kalýn saðlýcakla…