Herkes gibi benim de uzakta, çok uzaklarda sevdiðim, deðer verdiðim insanlar var. Ne zaman onlar için dua etsem gözümün önünden yaþadýklarýmýz film þeridi gibi geçer ve onlar için dua ederek tüm özlemimi, hasretimi gidermeye çalýþýrým…


Uzun zaman görüþememenin hasretini onlarý anarak ettiðim dualarla ve iyi dileklerle de olsa bir nebze azaltýrým. Sonra mesafelerin ne kadar anlamsýz ve önemsiz olduðunu fark ederim..

Biri için dua etmek onunla birlikte olmak demektir bana göre. Üstelik bu kiþinin sizin yakýnýnýz olmasý da gerekmez. Bazen hiç tanýmadýðým insanlar için de dua etmiþliðim vardýr. Örneðin, savaþlarda maðdur olan annelere, babalara en önemlisi de çocuklara Allah’tan þifa dilerim. Hiç tanýmadýðýnýz bu insanlarla özdeþleþmiþ, onlarý anlamýþ, onlara uzaktan yakýnlaþmýþ olursunuz böylelikle. Acýlarýný anlamak onlarý ötekileþtirmekten ve yabancýlaþtýrmaktan vazgeçmenin, onlara yardým etmenin ilk yoludur herhalde!

Hatta çok sevdiðim birine bir gün böyle bir þey demiþtim. Artýk kendim için sana deðil, senin baþýndakine dua ediyorum diye… þaþýrmýþtý. Bu bir dua mý, yoksa beddua mý diye anlamadýðýný söylemiþti. Þu bir gerçek ki baþkalarý için dua etmenin kendim için ettiðim dualardan daha etkili olduðunu hissediyorum. Evet, bunun vericilikle ilgili olduðunu düþünüyorum. Gönülden veren, herhangi bir karþýlýðý da beklemez. Týpký dua edenler gibi… Kendin için istediklerini ve daha fazlasýný baþkalarý için isteyebilmenin gücü öylesine büyük bir etki oluþturuyor ki dünyada, insaný yeniden ilahi nitelikleriyle tanýþtýrýyor zannýmca.

Bu sebeple kendimizde olaný vermenin de bir çeþit dua olduðuna inanýyorum. Bu bazen iyi bir niyet olabilir, güzel bir çift söz olabilir, sevgi sözcükleri, bazen de bir somun ekmeði bölüþmekle olur fark etmez. Yani özü itibariyle bizde olanlarý yalnýz kendimizde saklamak yerine baþkalarýna yönelttiðimizde, kendimize ait ne varsa bunlarýn da bizlere aslýnda emanet verildiðini anlamýþ oluruz.

Bir insan için dua etmek, onu affetmek demektir biraz da. Bize kötülüðü dokunan birinden intikam almak yerine, onu Ýlahi Takdir’e havale ederken, ona rahmet ulaþmasýný dilersek, ona da iyilik etmiþ oluruz. Bunu yaparken hiçbir karþýlýk beklemeden yapmak þartýyla… Bu durumda yapýlan bu iyilikte gelir bizi içerden kuþatýr ve baðýþlayýcýlýðýmýzý kamçýlar. Zaten O’nun rahmetinin gazabýný geçmiþ olduðu düþünülürse, insan baðýþlayýcýlýðýnýn da ilahi kaynaða baðlý olduðu hemen fark edilecektir.

Bazen yakýnlarýnýzdan beklediðiniz paylaþým bir türlü gelmezken, uzaklardaki bir yabancýnýn size bilinmez yollardan ulaþtýðýný, kalbini kalbinize bitiþtirdiðini görürsünüz. Kiþisel mutluluðu bulma yöntemleri egoyu þiþirirken, dünyanýn gizli baðlantýlarý yoluyla bize ulaþan bu tip ani mutluluklar ruhumuzu yüceltmeye baþlar usulca.

Ýlahi bir sýrrýn paylaþýlmakta olduðunu, tanýmadýklarýnýzla sýrdaþ olduðunuzu bilirsiniz böyle anlarda. Perspektifle açýklanamayacak boyutlarda, neden-sonuç iliþkileriyle açýklanamayacak geliþmelere þahitlik edersiniz bu sýr ortaklýðýnda.

Allah’ýn yarattýðý tüm âlemler arasýndaki perdelerin geçirgen olabileceðini, yaratýlmýþ her varlýðýn diðeriyle iletiþime geçebileceðini sezersiniz. Aslýnda her birimizin iç sesinin ayný þeyi söylediðini iþitir gibi, evrensel tesbihi duyar gibi olursunuz…

Duanýn insanlarý kul paydasýnda bir araya getirdiðini, çeliþkileri, ayrýmcýlýðý, vehimleri, önyargýlarý daðýtarak, onlarý kâinatýn kanatlarý altýnda korumaya aldýðýný fark edersiniz.

Duanýn görünmez yolculuklarý sonsuzdur… Bazen duasýný ettiðim þeylerin birer sözcük veya öbek öbek harfler olarak yukarýya doðru yükseldiðini düþlerim. Aþaðýda gerçekleþiyor olamaz dualarýmýzýn seyr ü seferi. Yukarýda, ötelerde, yükseklerdedir. Ama bir o kadar da aramýzda, içimizde… O vakit anlarým ki, ettiðimiz dualarla birlikte biz de uçucu, seyyal bir formata bürünmüþüzdür. Çünkü dualarýmýz bizi yukarýya kaldýrmýþtýr. Neredeyse þeffaf ama ayný zamanda katý bir maddenin ruhuna deðmek üzereyizdir artýk. Eþyanýn hakikatine yaklaþmýþýzdýr… Dünyanýn dualar üzerinde durduðunu anlarým bu anlarda. Olacak olan her þeyin kendi duasýyla birlikte ezeli kayýtlarda yerini almasý bana çok muhteþem, çok eþsiz gelir…

Olacak olan bir’dir elbette, ama önceden duasýný etmekle, olacak olaný istemiþ oluruz. Bir nevi iradedir bu. Levh-i Mahfuz’da yazýlý olaný kendi cüzi irademizle seçmemizden daha eþsiz bir tevafuk olabilir mi bilemiyorum! Kader ile iradenin çakýþmasý sizi de büyülemez mi ya da? Gayretlerimiz de tedbirlerimiz de, Ýlahi Takdir’e dahildir nihayetinde…

Evet, hiçbir þey biz istediðimiz için olmuþ deðildir. Hak ettiðimize inandýðýmýz her þey bize bir lütuftur görmesini bilene. Fakat biz olacak olaný isteyerek hayata kendi irademizi, aklýmýzý, niyetimizi, kalbimizi katmýþ oluyoruz. Ýradî seçimlerimizin ardýndaki Ýlahi Ýrade’yle bütünleþebilmek için, duasý edilen her þeyde O’na muhtaç olduðumuzu görüyoruz yeniden. Ve anlýyoruz ki Allah istemedikçe bizim istemelerimizin hepsi hikayeden ibaret…

Bu dünyanýn hassaslýðýný, titreþimlerini en çok birbiri için dua edenler duyuyor olmalý sanki. Duasý edilen bütün þeylerin, dudaklardan çýkan her fýsýltýnýn harf harf muhafaza edildiði bir ara katmaný olduðunu hayal ediyorum. Harfsiz yakarýþlar da olmalý orada. Orada dudaklar artýk kýpýrdamazken bile kalp kesintisiz bir dua olarak atmayý sürdürecektir kuþkusuz… Bu sükût anýnda sesimizin Yaratan’a ulaþmasý da büyülüyor beni! Suskunluðumuzda bile yalnýz O’nun dili deðil midir konuþan?

Allah’ýn (cc) elbette bir þeyi ‘ol’durmasý için bizim duamýza ihtiyacý yoktur. Ama dua edebilmenin nimeti bana bir yazar olarak kalemi elime alma ruhsatý veriyor. Olacak olaný sadece O’ndan isteyecek olmak, bana irademi kullanma fýrsatý tanýyarak O’nun eserini sevmeme, þükran ve övgülerimi her vesileyle iletmeme ve bana sunduklarýný O’na teslim etmeme imkân saðlýyor…

Kalýn saðlýcakla…