Bu yol nereye acaba...

Hep kötü, hep dolu hikayeler gördüm. Engelleyemedim gözlerim doldu.
Her birini kucaklamak sarılmak istedim. Biraz olsun avutmak.
Hiç olmadı bu. Ya ben dondum. Ya o korktu kaçtı.
Olmadı işte... Olmuyormuş meğer.

Benim hikayem olmadı hiçbiri. Hikayem* olmadı benim.
Kaderim görmekmiş meğer, yaşamak değil.

Yoruldum... Yorulmadım, soğudum.
Ya da unuttum belki... Ya da unutmak istedim ve böyle oldu.
Güvenmiyorum ne kendime ne başkasına.

Sustum şimdi. Açmıyorum ağzımı. Küstüm belki bilmiyorum.
Zaten en gerektiğinde hep saklandı doğru sözcük. Saklanacak da...
Hala açım ama istemiyorum yemek. Bir lokma almak ayıp sanki.
Bu yüzden hep boş kalacak içim.

Yavaş yavaş ama acı çekmeden öleceğim belli ki.
.
.
.
.
.

Ya da çatlayıp zırhım uyanacağım ansızın...
Birazdan?...
Bilmiyorum.

Belki bu duvar... Hep birlikte!

*-