Öylesine bir yazı olacak,satırlarım anlam kazanacak böylelikle.Bir öğleden sonra neler hissedilir, neler yaşanırsa bende onları gizliyorum kelimelerime...

    Radyomda çalan kıpır kıpır şarkılarla çelişen yüzüm ve yalnız bir odada mahsur kalmış yüreğim...Düşüncelerim zaman zaman yoruluyor,dinlenmek istiyor ki ben böyleyim.Her neyse ben bugün burda yokum farzedin öylesine...Ne farkeder ki?

   (Öylesine duruyorum bulunduğum noktada.Belki birisi sorar diye neden?Oysa herkes kendi yaşamsal senaryosunu oynarken.Neden?)

     Yine öylesine karalıyorum sayfaları,ozanca söylemlerim yok benim,neyleyim ki sıradan-kendimce mırıldanıyorum yaşamımı...Birileri farkında olmazken yaşadığım boyutta,ben yinede öylesine sarılıyorum kalemime.Sonra aşk şarkılarının nakaratlarını sarıyorum gönül yaralarına,bu çabam ki anlamsız.Zaten öylesine...

     Dostum diye birilerinin kapısını aşındırıyorum,canım diye olmadık insanlara sarılıyorum.Sanmayın ki bir anlamı var bunların;yok canım yaşamımı bile kurgulamam öylesine...Anlayın bugün anlamsızım bir sebebi yok,öylesine...