Gözleri yaşlarla doluydu.Ve düşündü fakirliğini.Duygusuz bakışların onu üzen,yoran  sevgisizliğini...Umut etmek isterdi yarınlardan.Sevgiyi, huzuru ve mutluluğu dilerdi ya yine yineliyordu kendince bu temennileri...Radyoda çalan her melodi kafasında umuda dair sinyaller veriyordu azar azar...Yüreğinin tozlu raflarına bir göz atmak istedi,onları yad etmek...

   Eline ilk önce aşk plakları geçti.Yaşamının en güzel aşklarını,o yüreği güzel insanları hatırladı birer birer.Hepsinde nasıl ümitli,nasıl heyecanlı olduğunu ve her bitişte nasıl acı çektiğini gördü.Anladı ki bu ilk değildi;doğru asıl olsaydı içi hala kıpır kıpır olurdu.Bitti dedi kendi kendine...Artık yaşamı kayıyordu yenilere,ümit dolu günlere...

    Gözyaşlarını kolunun tersiyle sildi ve içten bir gülümseyişle selamladı yaşamı...Dedi ki;hayat başlangıç ve sonlarla doludur.Önemli olan bu anları saygı ve sevgiyle yaşamaktır.Sonra baktı gökyüzüne ve dedi ki;yaşamım seni seviyorum ve kutsuyorum.Herşeye rağmen...