İzEdebiyat - a. bengü hınçal

Kalabalık bir caddede yürüyordu. İnsanlar dönüp dönüp baktılar. Tükürürcesine seyrettiler kendisini. Hiçbir anlam veremedi. Bunca kalabalığın içinde onlarda olup da kendisinde olmayan neydi ? Onları bu kadar ne sinirlendirmişti ? Farkı bulabilmek için o da baktı etrafındakilere, tek tek inceledi. Yan tarafta gördüğü bir kafeye girdi. Cam kenarındaki boş bir masaya oturdu. Garson defalarca yanından geçti ama gelmedi. Kafedeki bütün masalar onun hakkında konuşuyordu. Konuşmaları duyabiliyordu ama anlayamıyordu. Kafe gittikçe dolmaya başladı. Aradan on dakika geçmişti ve artık kafede yürüyecek yer kalmamıştı. Hayatında hiç bu kadar kalabalık bir kafe görmemişti. Çok rahatsız oldu. Garsonun da ilgileneceği yoktu zaten. Nasıl dışarı çıkacağını düşünerek ayağa kalktı. Kimseye dokunmak istemiyordu. Onların da istemediği açıktı. Tiksinircesine yol açtılar. Sadece kapının önünde duran iki kişi çekilmeye niyetli gözükmüyordu. Terlemeye başlamıştı. Kapının önüne gelince iki kişiden bir tanesi omzuna vurdu. Hiç beklememişti böyle bir şey. O yüzden olsa gerek o hızla yere düştü. İşte o anda ölümün çok yakın olduğunu hissetti. Şimdi kafedeki herkes onun ölümünü konuşuyordu. Duyabiliyordu ama anlayamıyordu. Kapının önündeki iki kişiye baktı. Çok ciddi bir konuyu tartışıyorlardı. İtişmeye başladılar. Neden tartıştıklarını anlamaya çalıştı. Duyduklarına inanamıyordu. “Hangisi onu öldürecekti” tartışma konusu buydu. En doğru anı bekledi ve aniden ayağa kalkıp kapıyı tuttu. Tartışanları kapıyla iterek dışarı fırladı. Koşmaya başladı. Gittikçe daha hızlanıyordu. Arkasına arada bir dönüp baktı gelen kimse yoktu ona rağmen hızını gittikçe arttırıyordu. Ne kadardır koşuyordu? Nereye koşuyordu ? İleride dar bir sokak gördü. Hızla sokağa daldı. Kafasını uzatıp emin oldu kimsenin gelmediğinden, döndü sokağı inceledi. Kimse yoktu. Kimse bakmıyordu. Bir duvara yaslandı. Nefes nefeseydi. Düzgün düşünebilmek için sakinleşmeye çalıştı. Bu da neydi böyle? Kimdi bu insanlar? Ne istiyorlardı? Ters giden neydi ? Gördüğü her şeyi kare kare gözünün önüne getirmeye çalıştı. Bir anda beyninde şimşekler çaktı! Nasıl olmuştu da bu kadar açık bir şeyi fark edememişti?

Gördüğü karşılaştığı herkes aynıydı! Aynı!

Aynı şekilde konuşuyorlardı! Aynı şeyleri konuşuyorlardı! Kıyafetleri aynıydı! Saçları aynıydı! Gözleri aynıydı! Gülüşleri aynıydı! Kokuları iğrenç ve aynıydı! Aynı şeyleri yapmak istiyorlardı! İstekleri aynıydı!

Hepsi aynıydı! Aynı!

Terler içinde yatağından sıçradı. Bu iğrenç kabusun etkisinden kurtulmaya çalıştı ama bir türlü beceremedi. Olmadı!

Gördüğü kabusla yaşadığı hayat aynıydı!