gözyaşlarıydı ,
gecelerimi delerek geçen...rüyalarımdan sabaha arta kalan...
vücudumdaki titreme sensizliğin eseriydi...
terkedilişimdendi, gözlerimi bir daha açmak istemeyişim... (belki de gözlerini göremeyeceğimden...)
adını rehberimde bile saklayamıyorken hafızamdan silemeyişimdendi , elim her telefona gittiğnde numaranı çevirişim...

kar yağıyordu...
Biliyorum sence sadece kar yağıyordu...
kar yağıyordu...
yağan sadece kar değildi...bilmiyordun...
kar yağıyordu...
soğuk bedenim daha da derinlere gömülüyordu...
kar yağıyordu...
ilk sensiz kardan adamım cesedimi çeperliyordu...
kar yağıyordu...
kara kömür taneleriyle gülümsüyordu kardan cesedim...

birer intihar mektubuydu seni seviyorumla biten mesajlarım...
birer ölüm çağrısıydı seni özledimle başlayan mesajların...
birer ömürdü , tek tek tükettiğim , sadece seni severek geçirdiğim gecelerim...
ömürler kısadır oysa ve ölümler ani...

Kardan cesedim titremiyordu artık... sen uzaklardaydın... gülümsüyordum... ve bir zamanlar sana erkekçe ağlarken söylediğim gibi ; "mutlu olabilirsin, kalbim artık senin için atmıyor ..."

sevmelerini özleyerek geçecek yine seni özlediğim her gecem...

"ne hiçbirşeyin ne de hiçkimsenin anısına" ;